کتاب شبهای تهران اثر غزاله علیزاده
رمان شبهای تهران که در سال هزار و سیصد و هفتاد و هشت توسط نشر توس بچاپ رسید در واقع آخرین کتاب غزاله علیزاده پیش از خودکشی اوست. و روایتگر مردی بنام بهزاد است که نقاشی روشنفکر و بر خاسته از خانواده ای اشرافی است. او نمونه ای از روشنفکران آشنا با غرب در ایران دهه‌های چهل و پنجاه است. هر چند اندکی از طبقه خرده مالکان رو گردانده ولی به انقلابیها هم با دیده شک و تردید نگاه میکند. او عاشق دختری زیاده خواه و سنت گریز با افکار درهم و مغشوش به نام آسیه میشود. پیشتر آسیه او را به خاطر دست یافتن به عشقی آرمانی رها کرده و تنها میگذارد، ولی یاد و فکر او همچنان بهزاد را رها نمی‌کند. بهزاد پس از رها شدن از سوی آسیه به ایران برگشته و آشنا و عاشق پیشینش نسترن بارها به دیدنش میرود. بهزاد در برخوردها و روابطش با نسترن تنها خاطرات خود را با آسیه مرور میکند و احساسات و عشق نسترن را درک نمی‌کند. نسترن دختری است که آرزوهای بزرگی ندارد، روحی آرام دارد و بهزاد را عاشقانه و باساده دلی دوست دارد.ولی بی‌توجهی بهزاد به او سبب در هم شکستنش میشود.او پیشتر با گرایش به هنر نمایش می‌تواند بر سستی خود چیره شود و به خودباوری برسد آنچنانکه در برابر بهزاد احساساتش را به نمایش گذارد.چرا که پیش از آن در برابر بهزاد و عشق او احساس ناتوانی می کرد و نمی توانست احساسات و خواسته‌های خود را بیان کند و از همین رو نیز بهزاد تا مدتها نتوانست از عشق او نسبت به خودش آگاه شود. در پی حوادث و تنشهای روحی نسترن می‌گریزد و بهزاد در پی یافتن او برمی آید. او نسترن را در کنار دریا می یابد.داستان هنگامی پایان می پذیرد که هر دو به دریا خیره شده اند." چرا آفریده شده ایم که رنج بکشیم"، این جمله پایان رمان شبهای تهران غزاله علیزاده است.