کتاب صد سال داستان نویسی ایران اثر حسن میر عابدینی
در این رمان امده استهدف و مقصود نويسنده اين كتاب بررسي تحول ادبيات داستاني از پايان قرن نوزدهم، يعني دوراني كه ادبيات به دفاع از انقلاب مشروطه برخاسته و آن را تدارك مي بيند، تا انقلاب 1357 و پس از آن است. حسن اين تأليف، قرار گرفتن يك رشته توصيف هاي نقادانه فشرده بر طبقه بندي تاريخي است كه مشخص كننده ويژگي ها و گرايش هاي ادوار مورد بررسي است. نويسنده پس از تشريح چگونگي شكل گيري ادبيات مدرن فارسي تا سال هاي 1340، نكات اصلي نظام جديد نثر فارسي را مطرح مي كند: پيدايش انواع ادبي تازه، تأثير منظم مطبوعات و ترجمه، نقش عوامل سياسي و اجتماعي، سلسله مراتب نوع هاي ادبي و جايگاه ادبيات. بي شك خواننده متوجه ماهرانه بودن روش نويسنده اين اثر خواهد بود. او راه هاي تازه اي به دنياي غني نثر فارسي مي گشايد؛ دنيايي كه تاكنون چنان كه بايد و شايد شناخته نشده است. ميرعابديني برجسته ترين جنبه هاي نثر فارسي را از بدو مشروطيت تا به امروز مورد مطالعه و بررسي قرار مي دهد. رهيافتي كه او در اين پژوهش در پيش گرفته تلفيقي از تاريخ و جامعه شناسي ادبيات است. گر چه اين اثر مسائل مربوط به شكل آثار و صورت گرايي را به كنار مي نهد اما در عوض، در حيطه مضموني و بينش بينا نظامي نسبت به ابعاد سياسي، اجتماعي و ادبي، اثري بسيار محكم و ارزنده است. صد سال داستان نويسي ايران در زمره ارزنده ترين پژوهش هاي سال هاي هشتاد (ميلادي) قرار دارد و بدون شك در مقام يك مرجع مهم، ماندگار خواهد بود.