با اردشیر محصص و صورتکهایش

کتاب با اردشیر محصص و صورتکهایش

به نمایشگاه اردیشر محصص رفته بودم که با قلم موهایش و مدادش در خطی از خطوط جبهه که اول و دوم و سومش بر من معلوم نیست.و یا من صلاحیت تقدیر و تعیین آن را ندارم مبارزه می کند.نمیدانم من اورا در کنار خودم و تصویرهایش احساس میکنم و یا او خود را در کنار من و نوشته هایم.
بهرحال برای من که به تصویرهای او نگاه میکردم ادمهایش مهم بود.هنر محصص را در آفرینش و یا باز آفرینش دلقک های او باید جست و جو کرد که با صمیمیت لجوجانه انها را یکجا با دنیاهایشان با دنیاهایی که با استفراغ و غثیان یک ادم سم خورده بیشتر شباهت دارد بازگو میکند.
هنر بزرگ محصص در همین آفرینش و باز آفرینش است در جائی است که او در این صداقت عارفانه برای خودش دست و پا کرده است.
محصص با تمام احساس و شعذور یک انسان زنده و صاحبدل در کوچه ها و در کنار ادم ها و در متن اشیاء و در فضای زندگی روزانه محیط خود قدم بر میدارد.
صورتکهایی که محکوم یا حاکم بایدئ بداوری احساس هنرمند ما بنشیند.تا اورا در باز افرینش صورتکهای انسان نما یا انسانهای صورتکی تماشا کنند.

محصص در هنر خود به تصویر انسانها بیش از خطوز آفریننده محیط اهمیت میدهد و این خود دلیل تعهد و مسئولیت او در آفرینش هنری اوست و من خود را در این نقطه بیش از هرجا و بیش از همیشه در کنار او احساس میکنم.
ادمی که در تمامیت وجود خود از دل و روده محیط استفراغ میشود و در همان محیط خود را محکوم به لولیدن و لمیدن میکند.
محصص ابتذال چنین موجوداتی را نشان میدهد بدون اینکه انها را در مرز حاکم و محکوم متوقف کند.
انسان در کنار انسان یا قابل ستایش است یا قابل تنفر.

دیگر گرگ خانه و قرنطینه ای وجود ندارد.انکه در متن خوشبختی و فلاکت و گرسنگی از سیری به دلزدگی و تهوع میافتد و انکه در کنار رفاه و خوشبختی به گرسنگی و اسارت میگذراند هر دو نفرت انگیز و رقت بارند