جلد اول نمونه جمع اوری شده از ادبیات نمایشی در ایران اولین کوششها تا دورة قاجار را در برمیگیرد و به بررسی آثار آخوندزاده، میرزا آقا تبریزی و نهضت ترجمه و اقتباس نمایشنامه در ایران میپردازد و مباحثی چون نمایشنامهنویسی، نقد و نظریههای نمایشی را به عنوان گنجینههای ادبیات نمایشی در ایران مورد بررسی قرار میدهد. جلد دوم مجموعهی ادبیات نمایشی در ایران دوران انقلاب مشروطه را در بر میگیرد و به بررسی آثار نمایشنامهنویسان آذری و فارسی زبانی چون حاجی بگف، نریمانف، مؤیدالممالک فکری، کمالالوزاره محمودی و همینطور نخستین روزنامة تئاتر ایران و نهضت ترجمه و اقتباس نمایشنامه در ایران میپردازد و با چاپ متون نمایشی چون حکام قدیم ـ حکام جدید، اوستاد نوروز پینهدوز و ضحاک راه آشنایی و بررسی ادبیات نمایشی در ایران را برای علاقهمندان هموار میسازد. نمایش یا درام به معنای نشان دادن، باز نمودن و مرادف اصطلاحات تماشا، تقلید و بازی است؛ در اصطلاح به هر اثری كه برای اجرا در روی صحنه تئاتر توسط بازیگران نوشته شده باشد، نمایشنامه میگویند. مهد نمایش یا درام، یونان باستان بوده است. «دراما» در یونانی به معنای كار یا عملی است كه واقع میشود؛ و در اصل هنری است كه روی صحنه میآید. ادبیات نمایشی یا دراماتیك بر اساس تقسیم بندی ارسطو یكی از انواع مهم ادبیات بوده و به دو نوع كمدی و تراژدی تقسیم میشود: تراژدی، نمایشِ اعمال مهم و جدی است كه در مجموع به ضدِ قهرمانِ اصلی تمام میشود و هسته داستانی((plot به فاجعه (Catastrophe) منتهی میشود؛ این فاجعه معمولاً مرگ قهرمان تراژدی است؛ مرگی كه اتفاقی نیست بلكه نتیجۀ منطقی و مستقیم حوادث و مسیر داستان است. یونانیان نخستین تراژدی نویسان بودند. چند اثر مهم تراژدی دنیا عبارتند از: رمیو و ژولیت، اُتلٌو، و مكبث از شکسپیر؛ تراژدی «آندروماك» اثر «راسین». در ادبیات ایران، نمایش به مفهوم واقعی و رسمی کمتر قدمت دارد؛ اما، با توجه به ویژگیهای تراژدی، نمایشِ سنتی «تعزیه» كه قدیمیترین نمایش بومی ایران است، میتواند در چارچوب تراژدی قرار بگیرد. ..