حدود العالم من المشرق الی المغرب از آثار ارزشمند فارسی مربوط به سده چهارم هجری می باشد که در واقع دیرین ترین اثر در باب جغرافیا به زبان پارسی و با نثری پویان می باشد. نویسنده این کتاب مشخص نیست. موضوع این کتاب که از عنوان آن نیز مشخص است، در باب جغرافیا و وضعیت سرزمین ها، رودها، کوه ها و بیابان ها می باشد. در این کتاب درباره شهرهای بزرگ از شام و مصر تا عراق و ایران و خراسان بزرگ، تا چین و هندوستان و اندلس سخن به میان آمده است. این کتاب به کوشش دکتر منوچهر ستوده تصحیح و منتشر شده است.

لطائف المواقف عنوان اثری منثور مربوط به سده یازدهم هجری، تالیف ملا ادهم عزلتی واعظ خلخالی از دانشمندان این سده می باشد. او در حوزه ی علمیه اصفهان و در پای مکتب کسانی چون شیخ بهاء الدین عاملی کسب دانش مورد نیاز کرد و در برهه پایانی عمر در شهر اردبیل اقامت گزید. آثار ایشان در جستارهای اخلاقی، عرفانی و تفسیر نگاشته شده است که از آن جمله می توان هدایت نامه، اربعین، هشت بهشت، تفسیر سوره ی فاتحه الکتاب، ترجمه و شرح اعتقادات شیخ بهاء الدین عاملی و کتاب لطائف المواقف را نام برد. ایشان دیوانی از اشعار نیز داشته است.

ادبیات ایران در ادبیات جهان، عنوان کتابی تالیف دکتر امیر اسماعیل آذر، در زمینه ادبیات تطبیقی به نگارش در آمده است و در آن از نفوذ ادبیات ایران در میان نویسندگان و شاعران و ادیبان اروپا و آمریکا بحث شده است. در این کتاب به صورت جدا به شاعران بزرگ فارسی زبان چون فردوسی بزرگ، حافظ، سعدی، مولانای بلخی، خیام، نظامی و عطار پرداخته شده است و از ترجمه های آثار آنان به زبانهای اروپایی سخن به میان آمده است. آثار بسیاری از شاعران نامدار ایران در سده های هفده تا بیست میلادی در اروپا، تصحیح، ترجمه و اقتباس شده است. استواری آثار نغزی چون شاهنامه، مثنوی مولانا یا دیوان حافظ سبب شد که بسیاری از نویسندگان اروپایی چون ژول مول یا سر ویلیام جونز انگلیسی، زبان فارسی را بیاموزند و عمر خویش را به تحقیق و تفحص در آثار فایق پارسی بگذرانند.

دستور الوزراء تالیف سلطان حسین واعظ استرآبادی، اثری منثور به نثری شبیه به دستور الوزرای خواندمیر، که مشتمل بر حکایات و نکته های اخلاقی - اجتماعی در پیرامون زندگی پیشوایان دین، ملوکان و وزراء می باشد. ایشان از شاگردان شیخ بهایی بوده و معاصر با شاه عباس اول و دوم بوده است. در اصفهان پر رونق آن روزها، به کسب تحصیل پرداخت و بعدها به استرآباد برگشت و به تالیف آثار خویش پرداخت. برخی از محققین کتب تاریخی، او را همان سلطان العلماء معرفی می کنند که داماد شاه عباس بوده است و برهه ایی پیشه وزارت در اختیار داشته است. وفات واعظ را به سال 1064 هجری قمری ثبت کرده اند.