هر وسیله ای که تولید صدا بکند و این صدا در محدوده اصوات موسیقایی تعریف شود،یک ساز موسیقی است.با همین تعریف واژه instrument در کتاب ساز شناسی ایرانی مشخصا به معنی ابزار و وسیله است،در موسیقی معادل واژه ساز قرار می گیرد. « یک ابزار موسیقایی در اصل، عامل و منبع تولید صوتی است که برای تولید صدای موسیقایی به کار گرفته می شود. جنبه های اکوستیکی تولید صدا به ضوابط فرهنگی هر قوم و هر فرهنگ وابسته است. ضوابط فرهنگی هم در هر دوران از تاریخ و در هر قوم تعاریف خاص خود را دارد.» در حقیقت صدادهی یک ساز در یک مجموعه به هم تنیده از خصوصیات فرهنگی و به ویژه در پیوند با زبان و گویش هر منطقه شکل گرفته است. گرچه تشریح این پیوند و تبیین اجزاء و مقایسه ویژگی های زبان و گویش هر منطقه با صدادهی ساز به سادگی میسر نیست و احتمالا در مسیر مقایسه فنی صوت و صدای ساز با فونوتیک و ویژگی های غالب زبان بومی و نیز مباحث نظری زیبایی شناسی زبان و موسیقی امکان پذیر می شود، اما قطع یقین می توان بر این نظر با استناد به برداشت ذهنی شنونده تاکید کرد. به این صورت که در یک پهنه فرهنگی،سونوریته ساز به تنهایی و بی آنکه نیازی به اجرای بخشی از رپرتوار موسیقی باشد، بازتاب دهنده و تداعی کننده آن پهنه فرهنگی است.... جمله اي در هنر نوازندگي وجود دارد که مي گويد: بهترین ساز آن سازي است که نوازنده احساس کند این ساز در آغوش و دستان او به راحتي قرار گرفته و صدایی طبیعی و مطبوع نسبت به ذائقه فرهنگی او به وجود مي آورد و الحق که با نگاهي در بین سازها در خواهیم یافت که تار يک چنین سازی است. نغمه هایی بسیار روح انگیز دارد و وقتی در آغوش نوازنده اش قرار می گیرد گویی که این چوب و پوست از روح نوازنده خود جان می گیرند و زنده می شوند.