کتاب از صید ماهی تا پادشاهی نوشته حمزه سرداد ور
آل بويه يا بوييان يا بويگان، (۳۲۰-۴۴۷ ق / ۹۳۲-۱۰۵۵ م) از دودمان‌هاي ديلميان و شيعه ايراني پس از اسلام است كه در بخش مركزي و غربي و جنوبي ايران و عراق فرمانروايي مي‌كردند و از ديلمان در گيلان برخاسته بودند
در باختر و مركز ايران دو دودمان ديلمي به نام آل زيار (۳۲۰ ه.ق.) و آل بويه كه هر دو از سرزمين‌هاي شمالي برخاسته‌اند مركزي مركزي و باختري ايران و فارس را از دست خلفا آزاد كردند.
سه تن از فرزندان بويه كه گويا شغل ماهيگيري در گيلان داشتند، به خدمت فرماندهان آل زيار در آمدند. البته، ماكان كاكي هم از آنان حمايت مي‌كرد. همچنين، «علي»، «احمد» و «حسن» مورد حمايت مردآويچ نيز قرار گرفتند.
گشايش اصفهان براي مرد آويچ، ظاهراً توسط علي كه برادر بزرگ‌تر بود صورت گرفت. پس از قتل مرد آويچ، غلامان ترك از ترس غلامان ديلمي، به خصوص ابوالحسن علي بن بويه به اطراف گريختند و ميدان تنها براي ديلميان خالي ماند. علي بن بويه به همراه برادر خود، احمد كه كنيه ابوالحسين داشت به گشايش اهواز توفيق يافت (۳۲۶ ه.ق.). وي، غلامان ترك را كه به سرداري «بجكم» در آنجا پناه گرفته بودند گريزاند.
{tortags,52,4}