کتاب تشیع و مشروطیت در ایران و نقش ايرانیان مقیم عراق اثر عبدالهادی حائری
در این کتاب تاریخی هدف اصلي نويسنده آن است كه واكنش رهبران مذهبي را در برابر انقلاب مشروطيت، چه از نظر درگيري عملي و چه از حيث كمك‌هاي فكري آنان در انقلاب ـ در چارچوب فعاليت‌هاي مشروطه‌خواهي و نوشته‌هاي سياسي مرحوم ميرزا محمدحسين نائيني ـ پژوهش و بررسي نمايد . نويسنده معتقد است اگر علما انقلاب مشروطه را تاييد نمي‌كردند مسلما در نطفه خفه مي‌شد و نقش موثر علما آشكاراست و جاي بحثي در مورد نفوذ نوشته‌ها و سخنراني‌هاي آنان وجود ندارد ; از اين رو نگارنده مي‌كوشد به اين پرسش‌ها پاسخ گويد :علما درباره مشروطه‌گري چه گفتند؟ چگونه آنان كوشش كردند كه مشروطيت را در كشور اسلامي ايران به رژيم مشروع و قانوني اعلام كنند؟ . مولف با توجه به اين كه تفسير ميرزا محمدحسين نائيني را بر مشروطيت از همه نوشته‌هاي علماي هم عصر او منظم‌تر و محكم‌تر مي‌داند، در اين كتاب توجه نقادانه و ويژه‌اي به انديشه‌هاي سياسي او افكنده است . به نظر او تئوري مشروطيت نائيني به ويژه از اين نظر اهميت دارد كه نماينده انديشه‌هاي مشروطه گري علماي طراز اول مذهبي است كه انقلاب مشروطيت ايران را رهبري كردن