دیبا

کتاب دیبا نوشته زهره درانی

تو مگر بر لب جويي به هوس بنشيني ور نه هر فتنه كه بيني همه از خودبيني به خدايي كه تويي بنده بگزيده او كه بر اين چاكر ديرينه كسي نگزيني گر امانت به سلامت ببرم باكي نيست بي دل سهل بود گر نبود بي ديني با خواند اين چند بيت شعر، آن چنان منقلب شد كه بي اختيار اشكهايش سرازير شد. با دلي آكنده از درد رو به حافظيه كرد و گفت: مي فهمي چي داري مي گي، حافظ؟ تو ديگه چرا مي خواي با اين اشعارت خنجر به دل شكسته ام بزني؟ اون هم با من! با كسي كه فقط به عشق تو پا به شيراز گذاشت. اما نه حافظ، اين رسم مهمون نوازي مردم شيراز نيست. حالا هم جوابم كردي، بهم طعنه مي زني، اي شيخ خودپسند! پهناي صورتش را اشك پوشانده بود. آن چنان غرق گفت و گو با حافظ بود كه حتي متوجه نگاههاي مزبور و پرسشگر رهگذراني كه از كنارش مي گذشتند، نشد و...