کتاب دکتر فاستوس اثر کریستفر مارلو ترجمه دکتر لطفعلی صورتگر

در قرن شانزدهم و زمان سلطنت هنری هشتم بمنظور آنکه خستگی فکری که در نتیجه مشاهده در اسهای مفصل مذهبی پیش می آمد بر طرف شود بعضی نمایشهای کوچک که «اینتر لود» نام داشت در فواصل آن داده می شد که جنبه تعلیمی و ارشادی نداشت و بخاطر شوخی و طیبت تهیه میشد. این نمایشهای کوچک را در حقیقت میتوان آغاز ایجاد درام در انگلستان دانست زیرا همین نمایشها سبب پیداشدن هنر پیشگانی شد که فن نمایش را حرفه و کسب خویش قرار دادند و موجبات تکمیل این فن را فراهم آوردند.
از آن روز که دستگاه چاپ در اروپا بکار افتاد بازار رامشگران خنیاگر که از شهری به شهر دیگر رفته محتشمان را با حکایات و داستانها مشغول می داشتند کساد شده بود زیرا مردم در اوقات فراغت مطالعه داستانهای چاپ شده را بر شنیدن افسانه ها ترجیح میدادند و برای
کالای این سوداگران دوره گرد ادب مشتری بدشواری یافت میشد. کسادی بازار رامشگران را برانگیخت تا وسیله ای تازه برای اعاشه خویش بدست آورند از این روی به نمایش و تئاتر توسل جستند و چون این کار را برای اعاشه تعهد میکردند ناگزیر در قوانین و طرز نمایش ها و انتخاب موضوعات تغییراتی دادند تا موجب جلب مشتری بسیار شود و رونق بازار را تأمین نماید.
دسته های بازیگران که خویشتن را بیکی از بزرگان دربار وابسته ساخته و به پشتیبانی وی زندگانی می کردند تعدد یافت و از طرف دیگر هنر پیشگانی که تنها بهتر خویش مستظهر بودند و منت از کسی نمی بردند نیز دسته هائی تشکیل داده در بازیگری با دسته های دیگر شروع برقابت نمودند.
در قرون وسطی دانشمندان از درامهائی که پیشینیان نگاشته بودند اطلاع داشتند، چنانکه پترارك كراراً در آثار خویش به درام های «سنگا» و « پلوتوس» اشاره میکرد همین که وسیله فرا گرفتن زبان یونانی ولاتین در دانشگاههای انگلستان بطور کامل فراهم گشت و متن های قدیم خوانده و ترجمه شد استادان آموزشگاهها شاگردان را به نمایش بازی های کلاسیک به زبان لاتین مأمور کردند تا بدین وسیله در آن زبان ورزش کرده باشند. گاهی نیز بشاگردان دستور میدادند که در امهائی تقلید استادان رومی .
بنگارند از طرف دیگر اطفال خردسال نیز نمایش های کوچکی بزبان انگلیسی میدادند، چنانکه کودکان دبستان سنت پول » و « نمازخانه سلطنتی چندین بار تا دوره «شکسپیر »
در دربار و در حضور شاه و ملکه و بزرگان کشور نمایشهائی دادند که بسیار مورد توجه و پسند خاطر آنها واقع گشت.
"

از مطالعه نسخی که از چند نمایش قدیم باقی است درجه هنرمندی و ذوق نویسندگان تازه کار که پیشوایان درام نویسان انگلستان بشمارند معلوم می شود: مثلا در سال ۱۹۵۲ دو نمایش ختنه انگیز (کمدی) یکی در دانشگاه کمبریج، و دیگری در مدرسه معروف « اتن» داده شد. نمایش اول که سوزن گمرکرتون نام داشت داستانی پراز
شوخی های زننده و جست و خیزهای عوام پسند بود ولی به پرده های مختلف تقسیم گشته بود. نمایش دوم که رالف رویستر دویستری ۲ نام داشت تقلید کاملی از اثر پلوتوس رومی بود و از حیث ابداع و ابتکار اهمیت ادبی نداشت .
نخستین درام غم انگیز را نیز دانشمندان نگاشتند، چنانکه دو شاعر و نویسنده انگلیسی موسوم به «تامس نورتون» و «تامس سکویل بهمکاری یکدیگر داستان معروف به «گربدوك را كه تقلید از کارهای ستکا است نوشتند و این اثر را و کلای دادگستری در سال ۱۹۵۲ در حضور «ملکه الیزابت نمایش دادند .

در این اثر دستور کلی «ارسطو» راجع بوحدت زمان و مکان رعایت شده بود، بدین کیفیت که تمام داستان در مدتی اتفاق می افتاد که در عالم خارج ، یعنی جهان وقوع زمان برای انجام دادن آن ضرور بود و همینطور تمام حکایت در یک محل کوچک که بتوان آنرا در سکوی تئاتر مجسم نمود پیش میامد وصحنه تغییر نمی کرد. گذشته از این باطاعت از قسمت دیگر از قانون کلی ارسطو اشخاص داستان در صحنه تئاتر بعمل و جنبش اقدام نکرده فقط بمكالمه می پرداختند و جنبش و حرکت را بتصور خواننده رها میکردند. اینگونه
مورد درام که طبعاً خوانندگان عصر امروز را خسته و متنفر می ی کند پسند دانشمندان سخن شناس واقع شد و سر فیلیپ سیدنی» که از حامیان فضل و ادب و خود از شعرا و نویسندگان نامدار بود بدان رغبت و علاقه خاص نشان داد و از نگاشتن امثال و نظایر آن تشویق نمود. در این میان کارهای درام نویسان ایتالیائی نیز مورد تقلید واقع
شد و درام معروف به تصورات را جارج گاسکنی شاعر از اثر معروف «اریوستو ترجمه کرد. از طرف دیگر تئاترهای عمومی نیز بیکار ننشسته و بازیگران، نمایشهایی که با ذوق عامه تناسب داشت میدادند و با همه مخالفتی که مقامات روحانی نشان دادند در سال ١٥٧٦ تماشاخانه ای برای نمایش ساخته شد و زمینه برای پیشرفت این قسمت از فن ادب از همه جهت فراهم گشت.
از فراهم شدن اسباب کار تا پیدا شدن نویسنده ای بزرگ طبعاً مدتی وقت میخواست و بهمین جهت مدت ده سال تا زمانیکه آثار بزرگان فن بنمایش درآمد این تماشاخانه با نمایش آثار متوسط گذران میکرد. در این مدت هفت نفر از نویسندگان انگلیسی که به «خداوندان ذوق دانشگاه معروف شده اند آثاری بتقليد درام نویسان نگاشته و در این محل نمایش دادند تا چنانکه می گفتند درام را از شوخی ها و مطایبات عامیانه و بازاری و آن سبکی که اسباب کار مقلدین و مسخرگان است خلاصی بخشند. » آثار این نویسندگان عبارت بود از داستانهای عاشقانه بسیار دلکش و منظومات غنائی که با استادی و مهارت ادبی ساخته شده و بمناسبت مقام در ضمن بازی خوانده می شد.