کتاب ردگونه اثر پیر کرنی
نمایش نامه رد گونه ترجمه محمد علی معیری
در این نمایشنامه در دهه چهل توسط بنگاه نشر و ترجمه به فارسی برگردانده شده است. نخستین تراژدی حقیقی کرنِی، مِده، در سال ۱۶۳۵ نوشته شد و او در همین سال توسط ریشلیو انتخاب گشت تا دیدگاه جدیدی از نمایشنامه را به وجود آورد که بر فضیلتها تأکید میکند و درباریان و اشرافزادگان را به نمایش میگذارد. او پس از مدتی، طی درگیری با ریشلیو در مورد نوشتههایش که از حدود تعیین شده توسط کاردینال خارج شده بودند، با او قطع رابطه کرده و به روآن بازمیگردد. او در سال ۱۶۳۶ مشهورترین تراژدی خود، سید را مینویسد که با استقبال بسیار مواجه شد ولی به علت عدم رعایت برخی از قوانین تراژدی کلاسیک مورد انتقاد شدید برخی همچون ریشلیو قرار گرفت. نمایشنامههای کرنِی از سال ۱۶۵۰ به بعد با موفقیت کمتری روبهرو شدند زیرا نمایشنامهنویسان جدیدی از جمله ژان راسین و مولیر به سرعت دارای محبوبیت میشدند. پس از مدت کوتاهی ژان رسین برترین نمایشنامهنویس تئاتر فرانسوی شد و آثار او که برخلاف آثار کورنِی به موضوعاتی انسانیتر و کمتر قهرمانانه میپرداختند، با استقبال بیشتری روبهرو شدند. او سرانجام در سال ۱۶۷۴ با آخرین تراژدیاش، سورنا نوشتن را رها کرد و سرانجام در سال ۱۶۸۴ در منزلش در پاریس زندگی را ترک گفت.آثار کرنِی از نظر نوشتار غنی و از نظر موضوع متنوع هستند و ارزشها و سؤالهای اساسی دوره او را به نقش میکشند. قهرمانی، شرافت نفس، درستکاری و ارادهٔ شخصیتهای اصلی، وضعیت دشوار آنها برای انتخابی سرنوشتساز میان دو عامل متفاوت و حیاتی (مثل مقابلهٔ عشق و شرافت و یا عشق و آزادی) و وسعت و عمق ادبی نمایشنامههای او از خصوصیات آثار او هستند که صفت کورنِلی را به نوشتههای کورنِی و مقلدین سبک او داده است. سبک کورنی اساساً کلاسیک است، ولی او برخلاف راسین چندان به رعایت قوانین تراژدی کلاسیک که (که عموماً توسط ارسطو معین شده بودند) پایبند نبود و تا حدودی به سبک باروک گرایش داشت. او با وجود انتقادات شدید همدورههای خود، به خلق اثری پرشکوه ولو غیرحقیقی معتقد بود.