زرتشت ، سخن سراییست که به او آوایی شیوا بخشیده شد (یسنا 29:8) و در گفتار راست ، توانا و گشاده زبان است. (31:19)
زرتشت، این خردمند بزرگ، پیش از دیگر اندیشمندان و فیلسوفان جهان، و بیش از ایشان، به کنکاش و پژوهش در چیستی خود و خدا، و دنیاهای آدمی و ایزدی پرداخته است. گاهی آنچنان کشاکشی در اندیشه اش درمی گرفت که بی درنگ به درگاه اهورا پناه می برد و می کوشید تا سرودش به درونش راه یابد.
اوستا، این سروش ورجاوند، از ارجی ویژه و پایگاهی بلند برخوردار است و بنیاد دین و دانش به شما می رود. بینش های گیتی، به فراخور جای و گاه خود، به گونه ای، از این دریای پُر دُر، بهره مند گشته اند.

اوستا را نمی توان تنها یک دفتر دینی دانست؛ اوستا به راستی نخستین دانشنامه ی دنیاست و ژرفترین واژگان را در بر دارد. هنوز می توان از پاره های بازمانده ی آن، پی برد که چه اندیشه های ناب و بی همتایی در این خاک به خامه درآمد و ارژنگ همه رنگِ خود را بر پرندی پایدار نقش نمود. اوستا سرایشی است از ستارگان سخن سرا؛ رودهای به هم پیوسته ی رازهاست که از سرچشمه ی پرپیچ و خم پویش، به سوی دریای بی کرانه ی دانش روانه اند.؛ همآیش همآوردان میترایی و مزدایی و زروانیست، و شگفتا که همه در این شگرفگاه، به همساز آمده اند. به یک سو: اهوراییان به آتشگاه، آهنگ گاتها را بر می افروزند و به سویی دیگر: مهرپرستان، مهراب دلها را از می مغانه لبریز می کنند و سرانجام، این زروانیان هستند که در آرزوی زمانه ی زرین، به پیشکش زور می پردازند.

پیامبر آریایی نسکی ارزشمند درباب یکی از رازناک ترین و مبهم ترین چهره های تاریخ بشر می باشد: زرتشت سپیتمان.
امید عطایی فرد در این کتاب، با کنکاش در کیش و مرام های عالم و نوشته های اندیشمندان سراسر گیتی، این چیستان هزاره ها را دنبال می کند تا بتواند بر راز مبهم پیامبر آزاده نژادگان پرتوی افکند. رد گفته ها و پندار های زرتشت و کیش کهن ساکنان فلات ایران، در ادیان بزرگ جهان جلوه گر است و بسیاری از جنبه های جهان بینی زرتشت سپیتمان در اندیشه های عالمیان خود نمایی می کند و این یکی از شاهراه ها برای کشف جای پای پیامبر آریایی می باشد. یکی از معماهایی که نویسنده این اثر به دنبال پاسخ آن می گردد، زمان زایش زرتشت می باشد.  

زرتشت که او را نخستین شاعر، اندیشمند و عارف و فیلسوف می دانند، در نوشته های برخی دانشمندان پس از اسلام، به نام ابراهیم پیامبر نیز معرفی شده است. آیا زرتشت و ابراهیم یکی هستند؟ این و بسیاری سوالات دیگر، رازهایی میباشد که نویسنده این کتاب با انبوه منابعی که به آنها رجوع کرده، بدنبال پاسخ دادن به آنها می باشد. همچنین در پیوست این اثر، دو نقد از سوی نویسنده بر کتاب "شاهنامه فردوسی و فلسفه تاریخ ایران" از مرتضی ثاقب فر و کتاب حکمت خسروان از هاشم رضی، نوشته شده است. 

نویسنده کتاب : امید عطایی فرزند احمد عطایی، پژوهش های گسترده ای در زمینه تاریخ و فرهنگ و اندیشه ایران کهن داشته است. تا کنون کتاب هایی چون ایران بزرگ ، دیباچه شاهنامه ، پادشاهی در استوره و تاریخ ایران، مرز مزدایی (مجموعه مقالات و نوشتارهای نویسنده) آفرینش خدایان ، نبرد خدایان ، شگفتی های باستانی ایران زمین و چندین اثر دیگر منتشر شده است. مهم ترین کتاب او پیامبر آریایی می باشد که تاکنون به چاپ چهارم رسیده است.

تبتباباالاتلتابائلبزازاباب

تالتوالتالت

ذنتالتل

تابتبتبتبت

jvhgchcf

تجارب الامم یا به پارسی: آزمونهای مردان، اثر ابوعلی مسکویه رازی مورخ نامی و شهیر ایرانی که در سده های چهار و پنج هجری تالیف شده است. مسکویه از هم نشینان و نزدیکان سران آل بویه بوده است و به کتابخانه های بزرگ آنها دسترسی داشته. همین خود دلیلی بر دسترسی زیاد مسکویه به منابع متعدد تاریخی می باشد.
کایتانی در مقدمه ی فتوگراف نسخه ی ایاصوفیا، ابوعلی مسکویه رازی را به عنوان مورخ چنین می بیند:

"وی که از ریشه ای ایرانی بر آمده است، یکی از پیشروان تاریخنگاری به زبان تازی است. افزون بر این، اثری که از مسکویه بر جای مانده است بر شالوده ای استوار است که از نگاه روش شناختی با اصولی که در نزد تاریخنویسان باختر زمین و مورخان پسین تر به کار بسته می شود، خویشاوندی نزدیک دارد. مسکویه برخلاف سلف شهیر خود طبری که هدف عمده اش گردآوری مایه های تاریخی و ارائه همگی آنها بر سامانی شایسته بود، بر آن شد تا تاریخش همچون ساختی اندام وار تصنیف گردد و از این رهگذر، اندیشه های بنیادین چنان که سراسر تصنیف را به هم می پیوندد، عنصری آفریننده در سراسر اثر شود.

در صفحات این اثر عنصری شخصی به چشم می خورد که جای آن در سایر تصنیف های تاریخی این مرحله خالی است. تجارب الامم آشکارا کاری است برآمده از ذهنی استدلالی که در پرتو برداشتی والا از هدف و وظیفه مورخ عمل می کند. از این رو، مسکویه نسبت به مورخان پیشین و معاصران خویش که به تازی نوشته اند، برتری بزرگی نشان می دهد. وی بدان خشنود نیست که به گردآوری مایه های تاریخی و ارائه آن در یک نظم گاه شناختی بسنده کند. چه وی بر این باور است که رویدادهای گذشته با شبکه ای از شئون و مصالح بشری به هم پیوند داشته است، و در حقیقت، تاریخ نیز، چنان که وی می بیند، همین است و در گزارش راستین آن خردمند چیزی خواهد یافت که کانی از دانش ارجمند است."

نکته ی دیگری که در کار مسکویه چشمگیر است این است که وی تاریخ خود را در کمال بی طرفی نوشته است و چنان که مارگلیوث نیز اشاره می کند، وی در خدمت امیران و وزیران آل بویه می زیسته و از نزدیکان ایشان بوده است. از این رو انتظار می رفت که در تاریخش، ایشان را بی دریغ ستایش کند. ولی می بینیم که نه تنها از ایشان جانب نگاه نداشته، بل بی طرفی شگرفی نشان داده و بد و نیک خوی و کردارشان را باز نموده است.

مسکویه در آغاز مقدمه اش گوید که وی تاریخ مردمان و زندگینامه ها و اخبار شهرها و نامه های تاریخ را خوانده است. این خود نشانه ی تعدد منابعی است که وی در نوشتن تاریخش از آن سود جسته است. مسکویه در درجه ی نخست، بر طبری، و سپس بر منابع دیگری که از برکت کتابخانه های بزرگ آل بویه در اختیار داشته، بر هر کدام بر حسب دوره های تاریخی تکیه کرده است. شناختن دقیق این منابع مستلزم آن است که منابع همه ی گزارشهای مسند و مرسل او را باز شناسیم.

مسکویه یک قرن یعنی از حدود سال 320 تا نهم صفر سال 421 هجری زیسته و به هنگام مرگ پیری فرتوت بوده است. مارگیلوث بسا نخستین کسی است از خاورشناسان که درباره ی سال تولد مسکویه سخن گفته است. وی در پیشگفتار ترجمه ی انگلیسی دو بخش پایانی و ذیل تجارب الامم (آکسفورد 1921 - 1920 م ) سال تولد مسکویه را موقتا سال 330 یا اندکی پیش تر دانسته است. دکتر عزت می کوشد تا این تاریخ را از سال 330 به 325 هجری برساند. سرانجام دکتر عبدالرحمن بدوی از این نیز پیش تر دانسته سال تولد او را 320 حتی پیش از این احتمال می دهد.

نویسندگانی که از مسکویه نوشته اند، چه پیشینیان و چه پسینیان، وی را حکیم، متکلم، فیلسوف اخلاق، مورخ، ریاضی دان، مهندس، زبان شناس، ادیب، شاعر، نویسنده، باهوش، نقاد، تیزفهم، بسیار آگاه برنامه های کهن و زبان های باستان خوانده اند. خواجه نصیر طوسی در اخلاق ناصری، از او به عنوان استاد فاضل و حکیم کامل یاد می کند. افزون بر لقب مسکویه، عنوان هایی همچون خازن (رییس کتابخانه ) ندیم (همنشین سران آل بویه )، داشته است. عنوان معلم سوم را به وی نیز بخشیده اند. با آنکه معاصرش پورسینا نیز نامزد این لقب بوده است. گویند: مسکویه را معلم سوم بدان گفته اند که در بازسازی شاخه ی عملی فلسفه ی یونان یعنی فلسفه ی اخلاق و استوار کردن پایه های آن نقشی بی همتا داشته است. چنان که هیچ مصنفی که حتی تا امروز در فلسفه ی اخلاق کتابی نوشته، بر آنچه او آورده است چیزی نیفزوده. تهذیب الاخلاقش اوج سخن در فسلفه ی اخلاق یونانی - اسلامی است که به خامه ی یک ایرانی به زبان تازی نوشته آمده است. شگفتی در این است که برجسته ترین کتابی که در زبان فارسی، هم در فلسفه ی اخلاق، در دست است، باز در اصل خود از آن مسکویه است. مقصود کتاب اخلاق ناصری است که خواجه نصیر طوسی آن را بر پایه ی تهذیب الاخلاق مسکویه به فارسی نوشته است.

بخشی از نوشتار دکتر ابوالقاسم امامی، مصحح و مترجم تجارب الامم

احمد بن ابي يعقوب اسحاق بن جعفر بن وهب بن واضح كاتب عباسي(اصفهاني). وي در جغرافيا همانقدر مهم و پيش كسوت است كه در تاريخ مي‏باشد. در واقع معلّم جغرافياي مسلمانان است1. وي علاوه بر شهرتش در اين دو علم (تاريخ و جغرافي) به علم نجوم هم تسلّط كامل داشت و به آن علاقمند بود

معرفی تاريخ يعقوبي(قرن سوم هجری)

احمد بن ابي يعقوب اسحاق بن جعفر بن وهب بن واضح كاتب عباسي(اصفهاني).
وي در جغرافيا همانقدر مهم و پيش كسوت است كه در تاريخ مي‏باشد. در واقع معلّم جغرافياي مسلمانان است1.
وي علاوه بر شهرتش در اين دو علم (تاريخ و جغرافي) به علم نجوم هم تسلّط كامل داشت و به آن علاقمند بود2.
او شعر نيز نيك مي‏سرود و ثعالبي نام او را در فهرست شعراي اصفهان آورده است3.
واضح جد سوم يعقوبي از موالي منصور دوانيقي و صالح بن منصور بوده است و به همين جهت خاندان واضح به لقب عباسي مشهور شدند و يعقوبي نيز به ابن واضح معروف گشت4.
واضح در سال 158 هـ از طرف منصور خليفه عباسي به حكومت ارمنستان و در سال 162 هـ نيز به حكومت مصر منصوب شد.
حادثه «فخّ» كه همانند حادثه «طفّ» و «كربلا» خونبار و دلخراش بو در مكه رخ داد. و شهيد «حسين بن علي بن حسن بن حسن بن حسن بن علي بن ابيطالب» عليه‏السلام در جريان قيامي حق‏طلبانه عليه بيداد عباسيان در مكه5 در خلافت هادي عباسي در سال 170 هـ شهيد شد.