سده های ششم و پنجم پیش از میلاد برای فلسفه نیچه هم به منزله ازمونگاه و هم به سان خاستگاهی بودند.نیچه همچون بسا بسیار از اندیشمندان پیش از او و اندک شماری زان پس در این دوره عصر طلایی بی نظیر و قیاس ناپذیری را می دید که در ان فکر و روح انسانی با سرشاریی بیش از انچه انسانها تا کنون به خود دیده اند.شکوفا گردید.از این بالاتر او عقیده داشت که حتی در این مدت یعنی بهترین دوره یونانیان اینان استعدادهای خرد اشکار خویش را به تمامی شکوفا نکردند.با وجود این انان در قیاس با هر فرهنگ در دسترس مشاهده ما فرهنگ باشکوهتری را به بار اوردند.ولو این که شکستشان نیز چشمگیرتر و اندیشه سوزتر بود.پس نیچه بر این باور بود.و بر این باور نیز بود که یونانیان همچنان شایسته تامل و بررسی از سوی نسلهای بی شمار اینده خواهد بود.او در عنفوان جوانی نوشت که یونانیان قطعا هرگز بیش از اندازه ارزشگذاری نشده اند.و او هرگز از این ارزیابی دچار دودلی نگردید.