رویارویی با زمان سرنوشت ناگزیر آدمی است که از دیربار تا امروز نه تنها به صورت یک مشکل فلسفی بلکه به عنوان یکی از بدیهی ترین واقعیت های حیات ذهن بسیاری از مردان روزگار را بخود مشغول مرده است.اگرچه در گذشته نیز تامل درباره رمان همواره با اضطراب توام بوده و هراس از دهر همیشه وجود داشته نیز .اما پیش از این هرگز انساکه در چشم اینن زمان را بر روی سرنوشت خود این چنین سنگنین احساس نکرده است.
در این عصر که بشر بی میانجیگری واسطه های دیرین در برابر دهر تنها ایستاده مواجهه با این همال پیر با بیم و نشویش عمیق تری همراه است.و شهامت و یارستن بیشتری می خواهد.از این روست که ما برای فرزانگانی چون کیرکه گور.هایدگر.نیچه.پروستجویس . ویرجینیا ولف و فالکنر که در زمانه ما به مقابله زمان شتافته و خواستند اند که در چشم این همزاد همیشگی پندار خویشتن از رویاروی بنگرند