در کتاب از نقره و نور پیشگفتار چنین آمده است: در سال های اخیر، گرایش به مطالعات مربوط به تاریخ عکاسی ایران در بین پژوهشگران ایرانی و خارجی به نحو چشمگیری رشد یافته است. ایرانیان؛ از آغاز پیدایی عکاسی، پیشروتر از بیشترِ کشورهای همسایه و حتی خاورمیانه، پذیرای این ابداع شگفت انگیز قرن نوزدهم شدند. در طهران ِ دوران محمد شاهی، که شهر به شیوۀ قرون وسطایی، با برج و بارو، خندق و دروازه ها محصور شده بود، عکاسی؛ این پدیدۀ شگفت انگیز و معجزۀ دیداری حاصل از تکامل علومی همچون مکانیک، فیزیک و شیمی دوران جدید؛ به درخواست محمد شاه قاجار، با آهنگی پر شتاب، راهی دروازه های اَرگ سلطنتی شد. نخستین عکس ها بر روی لوح سیمین، از محمدشاه، ناصرالدین میرزا ولیعهد، صدراعظم و برخی درباریان گرفته شد. پس از حدود ده سال، با آغاز سلطنت ناصرالدین شاه که خود از شیفتگان عکاسی بود، برخی جنبه های کاربردی و کارکردی و همچنین شاخه های گوناگون عکاسی، بنا به ضرورت؛ پدیدار شده و رشد و گسترش پیدا کرد. به طوری که می توان گفت شماری از این کاربردها و کارکردها حتی، پیشروتر از دیگر نقاط دنیا شناخته و به کار گرفته شده است. در حالی که پیشینۀ عکاسی در برخی از کشورهای جهان نزدیک به یک قرن می رسد، عکاسی ایران یکصدوشصت و هفتمین سال خود را پشت سر گذاشت. از اینرو، داشتن چنین پیشینۀ استواری در فن و هنر عکاسی برای ما و کشورمان مایۀ مباهات است...