نویسنده بسیار مشهور هاجون چنگ استاد کره اي اقتصاد دانشگاه کمبريج انگلستان در کتاب «23 نکته مکتوم سرمايه داري» واسه ساختن درمورد اقتصاد در سطح جهاني پيشنهادهايي دارد. نخست؛ سرمايه داري ضابطه مندتر: انگيزه سودبردن هنوز قدرتمندترين و موثرترين سوختي است که به اقتصاد توان مي بخشد و بايد از آن به طور کامل بهره برداري کرد. بنابراين، سرمايه داري آري، اما لازم است به رابطه شيفته وار با سرمايه داري مهارنشده بازار آزاد که چنين بد به بشريت خدمت کرد، پايان داد و نوعي سرمايه داري ضابطه مندتر را برپا کرد. اينکه اين نوع سرمايه داري جايگزين، چه خواهد بود به اهداف، ارزش ها و باورهاي ما بستگي دارد. دوم؛ نظام اقتصادي نوين را بايد بر اساس اين بازشناخت بنا کرد که خردمندي انسان بسيار محدود است: بحران سال 2008 نشان داد که چگونه پيچيدگي جهاني به ويژه در عرصه مالي، از توانايي ما در درک و کنترل اين جهان پيچيده وسيعا پيشي گرفته است. در پي توصيه اقتصادداناني که باور دارند توانايي انسان براي پرداختن به پيچيدگي ها اساسا نامحدود است، در نظام اقتصادي ما تجديدنظر شد و همين امر منجر به سقوط سهمگين اين نظام اقتصادي شده است. اگر در پيشگيري از بحران ديگري نظير فروپاشي سال 2008 واقعا جدي باشيم، کافي است که ابزار مالي پيچيده را ممنوع کرد، مگر آنکه بتوان بدون ابهام نشان داد ابزار مالي خاصي در درازمدت به نفع جامعه است. برخي اين ايده را گستاخانه خوانده و مردود خواهند شمرد. اما چنين نيست. ما در مورد ساير کالاها نيز همين کار را مي کنيم: آيا استانداردهاي ايمني مواد غذايي، داروها، خودروها و هواپيماها براي نفع درازمدت جامعه نيست؟ حاصل اين ايده يک فرآيند تاييد است که در آن اثر هر يک از ابزارهاي مالي جديد که به دست «دانشمندان اعجوبه»ي درون بنگاه هاي مالي سرهم بندي مي شود از بابت ريسک ها و مزاياي درازمدت نظام ارزيابي مي شود و نه صرفا برحسب سودهاي کوتاه مدت همان بنگاه ها. سوم؛ در عين اذعان به اينکه ما فرشتگاني ازخودگذشته نيستيم، بايد نظامي بنا کرد که باعث ظهور بهترين ويژگي هاي مردم شود و نه بدترين ويژگي ها: بايد نظامي بنا کرد که اندوختن ثروت مادي را جدي بگيرد اما اجازه ندهد يگانه هدف باشد. سازمان ها- چه شرکت ها و چه ادارات دولتي- بايد به گونه اي طراحي شوند که اعتماد، همبستگي، شرافت و همکاري ميان اعضايشان را اجر گذارند. بايد با اصلاح نظام مالي از نفوذ سهامداران کوتاه مدت کاست، به طوري که شرکت ها بتوانند اهدافي جز بيشينه سازي سود کوتاه مدت را دنبال کنند. خوب است رفتارهايي (مانند کاهش مصرف انرژي و سرمايه گذاري در عرصه آموزش هاي حرفه اي) را که متضمن منافع اجتماعي است، نه فقط با يارانه هاي دولتي بلکه با اعطاي جايگاه اجتماعي والاتري نيز پاداش دهيم. اين يک بحث صرفا اخلاقي نيست، بلکه توسل به نفع شخصي نيز هست، اما از نوعي که همراه با روشن بيني است. اگر بگذاريم منافع شخصي کوتاه مدت بر همه چيز حاکم شود، اين خطر وجود دارد که نظام را يکجا نابود کنيم و اين در درازمدت به نفع هيچ کس نيست....