در کتاب انوار جلیه آخوند حكيم ملا عبدالله زنوزي از اعاظم فيلسوفان اسلامي سده‌ي سيزدهم هجري است كه ساليان متمادي در حوزه‌هاي علميه‌ي تبريز و كربلا و نجف و قم و اصفهان تحصيل كرده است و در علوم عصر خود از فقه و اصول و رجال و حديث سرآمد اقران شده است. وي سال‌ها در حوزه‌ي اصفهان و سپس در عهد فتحعلي شاه قاجار در مدرسه‌ي «خان مروي» تهران به تدريس حكمت اشتغال داشته و مستفيدان و تلاميذ مبرزي مانند فرزند برومند خودش، موسوم به «آقا علي حكيم» و ملقب به «حكيم مدرس»، شيخ اعظم «شيخ مرتضي انصاري»، «علامه ميرزا ابوالقاسم طهراني نوري» معروف به كلانتر، و «آخوند حكيم ملا حسن خويي» را تربيت كرده است. حكيم ملا عبدالله در حوزه‌ي خان مروي علاوه بر تدريس «مبدأ و معاد» اثر ملاصدرا، «شوارق الالهام» و «شرح اشارات» خواجه‌ي طوسي و «معالم الاصول» و «شرح لمعه»، بينش فلسفي خويش را كه آن را مكتب و «طريقت زنوزيه» مي‌ناميم از طريق تأليفات خود نظير:«لمعات الهيه في المعارف ربوبيه»، «انوار جليه في كشف حقايق اسرار علويه»، «منتخب خاقاني»، «رساله‌ي عليه» و جز آن بيان مي‌فرموده است.