در كتاب استادان و نااستادانم براي انسانهایی نوشته شده است كه دغدغه آموزاندن و آموختن دارند. عشق به آموختن را چه كساني و چگونه در دلهايي برميافروزند؟ ميل به آموختن را چه كساني و چگونه در دلهايي ميميرانند؟ مرز ميان استادي و نااستادي كجاست؟ آيا اگر ما استادان ديگري ميداشتيم يا تأثيرگذاراني كه علاقه هاي عميق و استعدادهاي ما را درمي يافتند و ما را به مسيرهاي خودمان سوق ميدادند، اكنون همان بوديم كه هستيم؟ آموزشگران راستين، انگيزشگران راستيناند؛ آنها كاشف، هدايتگر، الهامبخش و نيرودهنده انگيزههايي هستند كه سرچشمه همه آفرينشها، ره گشاييها و ساختنه است. «استادان و نااستادانم» روايتي انتقادي است از تجربه هاي شخصي نويسنده از نظام و روابط آموزشي در ايران (از گذشته تا كنون) و همچنين خارج از ايران، هم شامل محيط هاي آموزشي رسمي چون دبستان و دبيرستان و دانشگاه ميشود و هم شامل محيط هاي ديگري كه رابطه استاد و شاگردي در عرصه هاي مختلف دانش و حرفه و هنر و ... در آنها جريان دارد. نويسنده تجربه سپري كردن دوره خدمت سربازي خود را با همان نگاه دقيق و موشكاف حلاجي ميكند كه دوره كارآموزي در مؤسسه هايي مانند فرانكلين و مايكروسافت يا تدريس خود در دانشگاه را و البته در بيان همه اينها، موضوع اصلي، آموختن و آموزش دادن است.