سرمایه داری یا کاپیتالیسم Capitalism ، کتاب جالب برداشتهائی درباره مالکیت و نظام اقتصادی ای است که با انقلاب صنعتی نخست در اروپای غربی و آمریکا پدید آمد و سپس به کشورهای غیر غربی نیز راه یافته و در آنها رشد کرده است. در این نظام، از نظر ابزارهای تولید، وسایل مکانیکی (ماشین) به جای نیروی کار انسان و حیوان در شیوه های ساده تر تولید نقش درجه اول دارد و بخش عمدهای از نظام زندگی اجتماعی برگرد ضروریات تولید صنعتی سامان می یابد؛ و از نظر حقوقی بخش عمده فعالیت اقتصادی بویژه مالکیت و سرمایه گذاری برای تولید کالا در دست افراد و موسسه های خصوصی (غیر دولتی است) که از راه رقابت اقتصادی در جهت کسب سود رهبری می شوند. عنوان کاپیتالیسم را بیشتر سوسیالیست ها و بخصوص مارکسیست ها رواج دادند و مراد آنها از آن سیستمی است که در آن مالکیت خصوصی سرمایه تعیین کننده چهره اقتصادی و سیاسی آن و همچنین پدید آورنده نوعی نظم اجتماعی خاص است که در آن طبقه حاکم، که سرمایه داری یا بورژوازی نامیده می شود، از نیروی تولیدی جامعه به سود خود بهره گیری می کند. این سود از راه کمتر پرداختن به کارگران به دست می آید، یعنی کمتر از مبلغی که، به نظر سوسیالیست ها تمام ارزش تولید کارگران است؛ اما مبلغی که پرداخت می شود برابر است با ارزش نیروی کار کارگر در شرایط مالکیت خصوصی، ابزار های تولید و بازار کار. اما، اقتصاد دانان غیر مارکسیست، سرمایه داری را سیستمی می دانند که در آن تولید میان عوامل تولید (کار، زمین، سرمایه) بر حسب تولیگری نهایی آنها توزیع می شود و در نتیجه، نظامی است عادلانه. اگرچه قریب به اتفاق اقتصاددانان معتقدند شرایط دوران جنگ را نمی‌توان در تقسیم‌بندی مکاتب فکری در اقتصاد ایران قرار داد، اما با عنایت به این موضوع می‌توان از سه طیف چپ، ساختارگرا و لیبرال نام برد که این سه طیف در دسته‌بندی‌ها و زیرشاخه‌هاي مختلف اقتصاد ایران را تا به امروز راهبری کرده‌اند ... هر چند"اسلام " مالكيت فردي و شخصي را در سرمايه هاي طبيعي و صناعي نمي پذيرد و مالكيت را در اين امور عمومي مي داند، ولي اسلام مالكيت اشتراكي كار را نيز نمي پذيرد. يعني طرفدار اين اصل نيست "كه كار به قدر استعداد و خرج به قدر احتياج ". نمي گويد همه ملزم اند كه كار كنند و محصول كارشان الزاما به اجتماع تعلق دارد. آري، افراد مي توانند بالاشتراك كار كنند و كار اشتراكي را انتخاب كنند، همان طوري كه زارعين در قديم بالاشتراك كار مي كردند و روي حساب معين كه مثلا دهقان چقدر ببرد و سالار چقدر و گاو چقدر، آخر كار، زراعت را ميان خودشان تقسيم مي كردند، يا چند نفر بالاشتراك ديمه كاري يا گوسفندداري مي كردند. اما مردم ملزم نيستند كه هر كسي به قدر استعداد كار كند و به قدر احتياج محصول بردارد.