بيشتر از صد سال است كه انسانهای ايران در کوشش رسيدن به آزادي و عدالت هستند. اما توانمندي ساختار فرهنگ استبدادي، سد راه آنان بوده است. مجلس ششم با نگاه ويژه به اين درد تاريخي، كار خود را آغاز كرد و كوشيد اين مهم را براي مردم بشكافد كه سرمايه عدالت و آزادي اندك اندك فراهم مي شود و براي مراقبت از آنها نيز به وقت و ظرافت زرگران و حرير بافان است. مجلس ششم زبان عهد اختناق را از بين برد و شايد ديگر نياز نباشد در حوزه سياست «داروي تلخ حقايق را در لعاب شيرين طنز و فكاهي پيچيد و آن را به ميان مردم فرستاد تا به دست مستحقش برسد.» شايد ديگر لازم نباشد شاعري بسرايد كه «دهانت را مي بويند مبادا گفته باشي دوستت دارم.» مجلس ششم ويژگي ممتازي داشت و آن دفاع بي چون و چرا از حقوق ملت بود. هر كسي به نوعي هدف ظلم و تحقير قرار گرفته بود، بازتاب نامه هاي دردمندانه خود را در مجلس ششم به گوش گرفت. در حوزه اقتصاد به رغم حملات غوغاييان، نمايندگاغن مجلس چنان كوشيدند كه رشد با ثبات بالاي 7 درصدي امروز به خواست حداقلي مبدل شده است. مجلس ششم، در حوزه سياست براي تثبيت آزادي ها، دفاع از حقوق عمومي و كاهش هزينه مناسبت هاي سياسي هر اقدامي كه لازم بود انجام داد و جهت تحقق بخشيدن به آن گام برداشت، اما تفاسير بدعت آلود شوراي نگهبان غالب مصوبات را زمين گير كرد.