لستربراون در كتاب طرح امید بعد از اشاره کردن به وضعيت وخيم زيست جهان و ابعاد تخريب آن نشان مي دهد كه ما در مرحله گذار به شكل ديگري از اقتصاد قرار داريم. او مي گويد كه ديگر نميتوان زندگي را به سبك قديم ادامه داد وادامه آن به نابودي تمدن بشري خواهد انجاميد. او پيدايش و رشد سريع دولت هاي بي اقتدار، رشد جمعيت و معكوس شدن روند رشد برخي شاخص هاي بهداشتي را از نشانه هاي سقوط مي داند. اما براون مي گويد كه در چند دهه اخير رشد انرژي هاي نو و صنايع سازگار با محيط زيست بي سابقه بوده است. لذا او معتقد است كه با توجه به افزايش تعداد با سوادان جهان و گسترش سطح آموزش عمومي و پيشرفت هايي كه در صنعت و نيز در آگاهي مردم جهان از محيط زيست ايجاد شده اگر رهبران جهان و گروه ها و نهادهاي فعال اجتماعي زود بجنبند مي توان اقتصاد كنوني متكي بر سوخت هاي فسيلي و اتومبيل_ محور و دور ريزنده مواد(زباله ساز) را به اقتصادي سازگار با محيط زيست و عادلانه تر كه بر انرژي هاي نو، بازيافت مواد، نزديكي وسازگاري با طبيعت و اشكال متنوع تري از حمل و نقل و رفت و آمد متكي است تبديل كرد و اين اقتصاد براي همه مردم جهان زندگي بهتري را به ارمغان خواهد آورد.