خیلی از كارگاه‌ها، سمينارها و جلسات آموزشي اساساً مقولاتي رسمي هستند كه در آن‌ها شركت‌كنندگان ملزم به شنيدن تعداد زيادي سخنراني از پشت چند رديف صندلي هستند و روابط در ميان آن‌ها به‌صورت سلسله مراتبي است. سخنرانان اغلب موضع خاصي در مورد موضوعات دارند و سعي مي‌‌كنند ديدگاه‌ها و اطلاعات خود را به‌وسيله سخنراني به شنوندگان منتقل كنند، و با استفاده از شوخ‌طبعي و گيرايي فردي مستمعين را پذيرا نگه دارند. جلسات بحث و گفتگو نيز اغلب شامل يك سري ديگر سخنراني رسمي و تبادل نظرهاي ناچيز مي‌باشد. در چنين شرايطي، بسياري از مطالب را شنوندگان نمي‌گيرند. اما در طي چند دهه گذشته، اهميت فرايندهاي مبتني بر مشاركت در وقايع گروهي تشخيص داده شده‌است. مصورسازي در برنامه‌هاي مشاركت‌محور ؛ VIPP تلاشي است براي تغيير فرهنگ حاكم بر سمينارها. VIPP تركيبي خلاق از روش‌هاي مشاركت‌محورِ حاصل از ۲۵ سال تجربه در آموزش بزرگسالان و توسعه آن مي‌باشد. VIPP برخواسته از دو مكتب فكري مي‌باشد: 1) نهضت‌هاي مردمي و مشاركتي آمريكاي لاتين كه توسط افرادي مانند پائولو فرري و اورلاندو فالس بوردا پايه‌گذاري، و روش متا‌پلان ؛ فرا برنامه كه توسط ابرهارد شنل و تيمش در دهه ۱۹۷۰ در آلمان ابداع شدند. مورد دوم در دهه ۱۹۸۰ توسط "بنياد آلماني توسعه بين‌المللي" در كارهاي مربوط به توسعه به‌كار گرفته‌شد. VIPP در فاصله ميان سالهاي ۱۹۹۱ تا ۱۹۹۳ توسط "برنامه ارتباطات و اطلاعات يونيسف" در بنگلادش، با همكاري دكتر هرمان تيلمن و دكتر ماروجا سالاس، و بخش "آموزش مربيان يونيسف" در نيويورك و مربي با تجربه نپالي دوبير بانيت، تدوين شد. VIPP مجموعه‌اي است از تكنيك‌هايي كه به‌منظور تشويق افراد تحصيل‌كرده به مشاركت و همكاري با كارشناسان سازمان‌هاي دولتي و غيردولتي و همكارانشان تهيه شده است. البته از آن در سطوح پايين نيز مي‌توان به‌منظور آموزش افراد براي كار در سطح جامعه استفاده كرد. در فرايندهاي VIPP، از روش‌هاي مشاركت‌محور متعدد استفاده مي‌شود: استفاده از كارت، بحث‌هاي مصور، بارش افكار، مناظره و نقاشي. شركت‌كنندگان تمرين‌هاي متنوعي، از بحث در جلسه عمومي گرفته تا كار در گروه‌هاي كوچك يا بزرگ تا انجام فعاليت‌هايي كه ممكن است حتي آن‌ها را به خارج از اتاق نيز بكشاند انجام مي‌دهند و در تمام مدت فعال و خلاق باقي مي‌مانند.