«در کتاب کندوکاوی در جامعه شناسی ادبیات قدرت و فرهنگ» از نقاط کانونی مطالعات فرهنگی و از مهمترین چالشهای آن بویژه در ایران است. فهم این نکته که در عالم مدرن، جدال قدرتها نظام معرفت، بهداشت، ورزش، هنر و... را میآفریند از مهمترین دستاوردهای مطالعات فرهنگی برای تمدن غربی است. ضمن اینکه پیشنهاد مطالعات فرهنگی برای حل این معضل، مشارکت در فرآیند شکلگیری قدرت است مطالعات فرهنگی به انسان غربی میآموزد که برخلاف ادعاهای عصر روشنگری، هیچ راه حل قابل اعتمادی وجود ندارد؛ علم، بافتههای مؤید جریانهای حاکم و روش علمی، چگونگی موجهسازی آن است و هویت در تصرف هژمونی مردان یا سفیدپوستان یا ثروتمندان یا ... قرار دارد. در مقابل، رهاییبخشی به عنوان شعار مطالعات فرهنگی حامل این پیام است که «ای تحقیرشده و ای محروم، تو نیز خود را برای کسب امتیازات اجتماعی و تغییر توافقات جمعی مهیا کن. یکی از نظریاتی که درباره جامعه، تاریخ و فرهنگ ایران به ویژه ایران معاصر مطرح شده، این ایده است که ما (منظور مای جمعی ایرانیان) توانایی بهره گیری، درس آموزی و تراکم یا انباشت تجربه تاریخی را نداشته ایم. این بحث ابعاد گسترده تری دارد. به اعتقاد برخی جامعه ایران اساسا امکان انباشت هیچ چیز در مسیر توسعه و تکامل خود را نداشته است. برخی از مورخان و نظریه پردازان اجتماعی از ایده پیوستگی و تداوم یا استمرار تاریخ و فرهنگ ایرانی در تمام طول چند هزار سال گذشته حمایت می کنند. کمابیش می توان گفت اغلب «مورخان ملیگرا» یا ناسیونالیست ایرانی در زمره این گروه از نظریه پردازان هستند. به اعتقاد این نظریه پردازان، جامعه و انسان ایرانی روحی واحد و ذاتی منسجم ازلی و ابدی دارد و در تمام طول تاریخ چند هزار ساله ایران مشترکات فرهنگی وجود دارد که این مشترکات در تمام دوره ها و فراز و نشیب های سیاسی به صورت اسکلت یا هویت فرهنگی ایرانی تداوم یافته است. به عنوان مثال بر اساس این دیدگاه، زبان فارسی، تجربه داشتن یک سرزمین واحد، مجموعه وسیعی از تجارب یا خاطرات مشترک، باور به یک جهان بینی واحد و اعتقادات مشترک، وجود کهن الگوهای فرهنگی که به صورت اسطوره ها و فولکلور یا فرهنگ عمومی تبلور یافته است و مجموعه ای از قهرمانان که برای همه مردمی که در حوزه فرهنگ ایرانی زندگی می کنند معتبر و مقدس هستند، بخشی از مشترکات فرهنگی است که در این چند هزار سال گذشته تا به امروز استمرار و تداوم داشته است آگاهي تاريخي به ما نشان داده و مي دهد كه رابطهء انسان با انسان هاي ديگر؛ هم چنين رابطهء ادبيات با مردم و با مخاطب اش؛ «من» فردي را از بين برده و در يك زمينهء جمعي تعريف مي كند. در طول تاريخ همواره هر نويسنده اي در پيرامون خود؛ رشتهء گسترده اي از انديشه ها را مي بيند كه از ميان آن ها تاثير مي گيرد. بنابراين چنين تاثيري مي تواند و بايد خود را در رابطهء ميان فرم ادبي و ساختار محيط اجتماعي اي كه اين فرم از درون آن تكامل يافته؛ يعني رابطهء داستان؛ رمان و... با جامعه فردگراي مدرن نشان دهد. «جامعه شناسي ادبيات» با چنين دغدغه هايي به كشف اين عناصر مي پردازد. با چنين نگاهي؛ ديگر مي توانيم هم عقيده با «لوكاچ»بگوييم: «ادبيات و فلسفه در سطوحي متفاوت مبين يك جهان بيني اند و جهان بيني ها؛اموري فردي نيستند بلكه اموري اجتماعي اند» و سپس همراه با او نتيجه بگيريم كه اين جهان بيني ها به وسيلهء شرايط اقتصادي و اجتماعي؛ به گروه ها و طبقات اجتماعي تحميل مي شوند.