بخشی از مقدمه کتاب حیوان: هر قدر بیشتر بکوشم.باز نمی توانم شمارا در دنیائی که دارم شرکت دهم.دقایق بر من سنگین گذشته است.از آنزمان که کودکی پنج یا شش ساله بودم و شما طرح آنرا در باغ غم می بینید.تنها بودنم را فهمیدم و این حرکت نخستین جهش حیات واقعی است که از خودم بیاد دارم.با سه یا پنج ریال کتابچه و دو مداد خریدم.یکی از مدادها دو رنگ بود.ابی و قرمز و مداد دیگر سیاه.هر دو مداد المانی بود.یادم هست که مداد سیاه سه گوشه و صورتی رنگ بود و مجموعه ای از این شرایط باعث شده بود.که من این اشیا را دوست بدارم. و برای همیشه مداد و قلم و کاغذ شیئی دلخواهم شد.و لوازم التحریر فروشی دکان مورد علاقه ام.
نمی توانستم بنویسم ولی می خواستم خطوطی مبهم با طرحی گنگ و بی معنی با ان مدادها بر کتابچه ام بکشم.و کشیدم صورتکهایی که ادم بودند و نبودند و اشکالی که دکلمه بودند.و نبودند.زیرا که معنی نداشتند پیزی مثل قمفض ع. همه کار نقاشی بود.و نقاشی کردن نخست حرکتی فرهنگی انسان است که بدان توانا است.این چند خط سبک نوشتاری و شروع این کتاب است که شامل قصه های چون باغ غم.عروسک بازی.تفسیر یک باله.حماسه پرواز.حیوان.آب متکا و سقاخانه است اینه است