مسئله ارتباط بین ديانت و سياست، هرچند ريشه در صحبتهای كلامي دارد، اما ارتباط تنگاتنگي با فلسفه سياست دارد. ازصدر اسلام تاكنون، اعتقاد مسلمان برآن بوده و هست كه اسلام، ضامن سعادت دنيا و آخرت انسان است و چون از جامعيت و جاودانگي برخودار است، پاسخ گوي همه نيازهاي جامعه خواهد بود. روشنگري درباره ارتباط ميان دنيا و آخرت، در رسالت پيامبران(ع) كمك شاياني به تبيين مسئله رابطه دين و سياست خواهد كرد. علاوه برآن،ارزيابي جهت گيري دعوت و شئون رسالت پيامبر مكرم اسلام(ص) زير بناي بررسي مسائلي شمرده ميشود كه امروزه بدان «كلام جديد» اطلاق ميگردد. مسئله علم و دين، دين و توسعه، آزادي، دين و دموكراسي و ايجاد حكومت بر مبناي دين، بر فراگيري جهت گيري بعثت پيامبران به سوي سعادت دنيا و آخرت استوار است. شهيد مطهري و عالمان بزرگ اسلامي، نگرشي جامع نگر مبني بر اشتمال دين بر مصالح دنيا و آخرت داشته و نگرش افراطي و تفريطي به آن را طرد ميكنند. در اين ديدگاه، دنيا به مثابه راهي براي رسيدن به آخرت است. و در عرض آخرت قرار ندارد تا گمان تعارض و دو گانگي بين آنها برود، بلكه هم شئون مادي و هم معنوي، مورد اهتمام پيامبران بوده است. براين مبنا استاد مطهري از وابستگي دين و سياست حمايت كرده و در تبيين آن مينويسد: «اين وابستگي به اين معني است كه توده مسلمان، دخالت در سرنوشت سياسي خود را يك وظيفه و مسوليت مهم ديني بشمارد. همبستگي دين و سياست به معني وابستگي دين به سياست نيست، بلكه به معني وابستگي سياست به دين است»