کتاب فلسفه تعلیم و تربیت به‌مثابه‌ی رشته‌ای دانشگاهی نقطه‌ی شروع معینی دارد: یکشنبه، ۲۴ فوریه‌ی ۱۹۳۵، دوره ای که انجمن جان دیویی در اتلانتیک سیتی در ایالت نیوجرسی امریکا تأسیس شد فردریک مایر در کتاب تاریخ فلسفه تربیتی خود، در باب ضرورت تربیت استدلالهایی را مطرح می کند. از جمله: «تربیت به آرامی و به صورت سیر تکاملی، مؤثر می افتد». نتیجه تدریجی بودن تأثیر تربیت این است که: «مدینه فاضله را آنی ایجاد نمی کند، داروی سحر آمیز نمی دهد...» این، یک واقعیت صددرصد صحیح است، چرا که به وجود آمدن دگرگونی اساسی در درون آدمی، خصوصا اگر سالیان عمر بیش تری را سپری کرده باشد، هرگز با سرعت انجام نمی گیرد، زیرا کاملا واضح است تربیت دو کار بسیار مهم انجام می دهد که به آسانی و با سرعت، در درون انسان تأثیر نمی گذارد. ما باید خود را به‌عنوان فیلسوفان تربیتی اصیل بازیابیم و تمایز میان فلسفه‌ی محض و فلسفه تعلیم و تربیت را از میان برداریم. به‌عبارت دیگر، هدف نخست فیلسوف تربیتی باید ناظر به توسعه و تعمیق فهم مباحث فلسفی‌ای باشد که در فرایند تربیت رخ می‌نماید. بنابراین، فهم مبانی فلسفی تعلیم و تربیت و نه بهبود عمل آموزش باید در کانون اصلی توجه متخصصان این رشته قرار گیرد. امروزه نظریه های تربیتی و تاریخ تربیت در جهان مورد توجه اند و این نتیجه به دست آمده است که نحوه ی عمل تربیت باید با محک های انتقادی واضح و آشکار گردد. ما می دانیم که تربیت بدون در نظر گرفتن اهداف و مقاصدش بناچار گرفتار بلایی به نام تنگ نظری می شود. مولف در این کتاب درباره اصول اندیشه های تربیتی، هم از نظر فلسفی و هم از لحاظ دینی به جستجو پرداخته است.