انسان ریخته

کتاب انسان ریخته اثر اکبر رادی

يا نيمرخ شبرنگ در سپيده دم این کتاب نمونه جمع آوری شده از مقالاتی است که اکثراً به‏صورت نامه در مقولات فرهنگ، هنر و ادب معاصر، به‏ویژه نمایش‌نامه‌نویسی و تئاتر، طی سالیان متمادی توسط نمایش‌نامه‌نویس برجسته‌ی معاصر، اکبر رادی، نوشته و در مجلات وزین آن زمان به چاپ رسیده است. يعني درام قره نوري است به رنگ چشمهاي تو ، در رويت آدمياني كه به انتظار يك دهان شور انگيز پاي صحنه نشسته اند. اگر تو با بند اين صدا به ناف من وصلي، پس من ديگر از ميان كتاب ها وشرق افسانه ها نيامده ام؛ از ويرانه هاي جهان آمده ام. كه در نماي من ايران جهاني است كه ژان، ايوان، يوهان، يحيايشيك صدا، يك درد، يك چهره دارند. آري من خونابه روح ابراهيم را در قيافه مسدود ردلف شما ديده ام. من پينه هاي گيله مرد تولمات را در دست آن كارگر سي ماركي بن لمس كرده ام. برادرم، من انتظار شرقي خود را بيغوله هاي چشم غربي تو احساس مي كنم. و اين به معناي زيباي خفته ايست كه در سپيده سوم بيدار مي شود، به آهنگ صحنه از فراز خرابه هاي هر چه خفت و افتخار شرقي و غربي است، پر كشيده ، ريشه هاي عليل عهد جدايي را در امواج يك موزيك واحد كيهاني ( رنگ هاي بي نهايت يك منشور) مي شويد و تعميد مي كند. كه يعني تاتر نوين ما ، آنچه آينه داران پيشين صحنه امانت به ما سپرده اند، معبد نوساز محكمي است كه بر زمان عصر و مكان جهاني خود مكث مي كند تا به « ايست» بي تناسب انسان ريخته ، اين قوز دردناك زمين كه ماييم، نگاه عريان ديگري بيندازند. اين يك تراژدي معاصر است در دايره عقل مدرن ، كه ديگر در معابد آرگوس، كوههاي المپ و قله هاي قاف بنا نمي شود؛ چرا كه دير زماني است پهلوانان شاخدار و مردان رويين تن ما پشت صحنه خزيده، عين مرغ هاي كرچ از تخم رفته خوابيده اند كه اسطوره هاي جوان به صحنه بياورند. و اسطوره زمان ما ،آقا نعش هاي عظيم انتزاعي ، استعاره هاي كدر شده و فاتحه خواني بر اشباح فاخر مردگان نيست. اين جاست، پشت صحنه، ديده ايش؟ جثه اي است مختصر ، با نيمرخ شبرنگ و يك دانه شلوار لي، كه در اجازه ورود ما آهسته ايستاده، و شايد كه در هزاره ديگر روي نيمكتي كنار پارك خيابان نشسته است.