کتاب شاهنامه امیر بهادر
در اینجا امده که حسین پاشا امیر بهادر، از رجال دورهٔ مشروطه و اطرافیان مظفرالدین شاه و محمدعلی شاه بود. امیر بهادر در حدود سال ۱۲۶۱ هـ. ق در تبریز متولد شد. جدّش از خوانین قفقاز بود که پس از امضای قرارداد ترکمان چای مجبور به مهاجرت به ایران شده بود. او ابتدا در دوران ولیعهدی مظفرالدین شاه در تبریز مقام قوللر آقاسی دستگاه ولیعهد را یافت و پس از مدتی براثر کفایت به پیشنهاد امیرنظام گروسی به مقام پیشکاری ولیعهد رسید. در سال ۱۳۱۰ هـ. ق از طرف ناصرالدین شاه لقب «امیربهادر» یافت و پس از جلوس مظفرالدین میرزا بر تخت سلطنت، رئیس کشیک خانه دربار شد. مظفرالدین شاه لحظه‌ای امیربهادر را از خود جدا نمی‌کرد و در هرسه سفرش به اروپا او را به همراه خود برد. امیر بهادر در سال ۱۳۲۱ هـ. ق به جای حکیم الملک، وزیر دربار شد و تا سه سال بعد در این مسند باقی ماند. امیر بهادر به دلیل داشتن اعتقادات عمیق مذهبی و علاقه به نظام سلطنتی، از مخالفین مشروطه بود و از مشروعه حمایت می‌کرد. او پس از به توپ بستن مجلس و ظهور استبداد صغیر با لقب «سپهسالار اعظم» وزیر جنگ کابینه مشیرالسلطنه شد و تا فتح تهران در دو کابینه این منصب را بر عهده داشت. در خروج محمدعلی شاه از ایران، امیر بهادر نیز با او همسفر بود و مدتی در ادسا و استانبول اقامت گزید. او با وجود استبداد طلبی و مخالفت با مشروطه، مردی ادب پرور بود و به شاهنامه فردوسی دلبستگی بسیار داشت. وی با خرج خود شاهنامه فردوسی را در تعداد زیاد به چاپ رساند و در دسترس عامه قرار داد. امروزه این چاپ از شاهنامه به نام او، «شاهنامهٔ امیربهادری» خوانده می‌شود. امیر بهادر پس از مدتی اقامت در اروپا به ایران بازگشت و در سال ۱۳۳۶ هـ. ق در تهران درگذشت.