کتاب پرواز در باران نوشته شیرین کریمی
با مقدمه ی عمران صلاحی مصور در هر شاعری کودکی پنهان است و در هر کودکی شاعری . کودک شاعر ناگهان با جهان رو به رو می شود . همه چیز را با شگفتی نگاه می کند . نام چیزی را نمی داند . خودش اشیاء را نامگذاری می کند. برای نامیدن اشیاء دنبال کلمه می گردد . اگر کلمه ای پیدا نکند ، خودش آن را می سازد . مثل انسان نخستین که وقتی از غار بیرون آمد ، کلمه ای نداشت و در برابر طبیعت و اشیاء زبانش زبان اشاره بود . بعد به تصویر پ ناه برد و اشیاء را به تصویر کشید و بعد آن تصاویر به کلمه بدل شد.کشف کلمه مثل کشف آتش بود که هم روشنایی داشت و هم گرمی . شاعر خرد سال ما شیرین کریمی چنین حالتی دارد . ناگهان با جهان رو به رو شده است . طبیعت ، اشیاء و آدم ها را کشف می کند و می نامد . برای نامیدن دنبال کلمه میگردد . به هر نحوی می خواهد دیده های خود را بگوید... ستاره های پلاستیکی اتاقم دیگر مثل سابق نمی درخشند ستاره های حقیقی پشت انبوهی از ابرهای بارانی گم شده اند نیمه ی تابان ماه پیدا نیست چه اهمیتی دارد در این شهر هزاران ماه برای روشن ماندن تقلا می کنند و هر شاپرکی را به کام مرگ می کشانند ولی ماه من یگانه است حتی اگر هنگام خواب پتویی بر رویش بکشد