کتاب بسیار آموزنده ی «نقاشی ایران از دیرباز تا امروز» را به جرأت می‌توان اولین و جامع‌ترین پژوهش انجام شده است به زبان فارسی درباره‌ی نگارگری ایرانی دانست. تا پیش از این کتاب، در میان تألیفات و حتی ترجمه‌های موجود کشور، هیچ بررسی تاریخی در حوزه‌ی نگارگری ایرانی با دقت و تفصیل آن صورت نگرفته بود؛ که این موضوع با توجه به مشکلات دسترسی به منابع تصویری در کشور و فقدان آرشیو تصویری مناسب در موزه‌های داخلی و عدم امکان دستیابی به بسیاری از نسخه‌ها، نگاره‌ها و نمونه‌های تصویری - به دلیل خارج شدن آن‌ها از کشور در دوره‌های گذشته- ، به ارزش این کتاب با منابع تصویری درخورش می‌افزاید. نویسنده‌ی سیر تاریخ نگارگری در ایران را به چهار دوره‌ی اصلی تقسیم می‌کند: دوران کهن، دوران میانه، دوران جدید و دوران معاصر. این تقسیم‌بندی‌ها دقیق و حساب شده انجام گرفته است و نشان از تسلط نویسنده بر موضوع پژوهش خود دارد چرا که به جای تأکید بی‌مورد بر تاریخ سیاسی یا اجتماعی، شکل‌گیری شباهت‌های سبکی و هویت نگارگری ایرانی را مد نظر این تقسیم بندی قرار داده است.