نويسنده در کتاب خوشی ها و مصایب کار ما را با راه‌هایی آشنا خواهد کرد که میشود از طریق آن‌ها از کار کردن لذت برد و به کار به عنوان وسیله‌ای برای لذت بردن از زندگی نگریست. دوباتن این کتاب را پشت میز اتاق کارش ننوشته است، او دور تا دور دنیا سفر کرده تا دست آخر به خواننده‌اش ثابت کند که می‌توان بخش‌های آزاردهنده کار را نادیده گرفت. هر کدام از مقاله‌های این کتاب به‌نوعی حاصل این سفرها هستند و در واقع باید آن‌ها را گونه‌ای از گزارش دانست. از سویی دیگر دوباتن با شیوه مهندسی معکوس این کتاب را نوشته است. برای مثال بعد از خریدن یک تن ماهی از فروشگاهی در لندن در پی آن راه افتاده است، سر از کشوری درآورده که ماهی تن در آن‌جا صید شده و بعد گام‌به‌گام با آن ماهی آمده، پای حرف‌های کارگری که ماهی را پوست می‌گیرد نشسته و سوار کشتی شده و دوباره سر از همان فروشگاه درآورده و شب به میهمانی خانواده‌ای می‌رود که تن ماهی کنسروشده را سر میز شام‌شان دارند. او به همین ترتیب سر از کارخانه بیسکوییت‌سازی درمی‌آورد و حتی پای حرف‌های یک مشاور شغلی می‌نشیند و ما را به دنیای علوم موشکی و مهندسی برق می‌برد. آلن دوباتن شیفته این سبک و سیاق نوشتن است. کتاب‌هایش درست به اندازه داستان‌های پرماجرا و مهیج پرفروش هستند. خودش در این‌باره در گفت‌وگو با مترجم کتاب، گفته است: «من خودم را مقاله‌نویس می‌دانم. این واژه در طیف وسیعی تعریف شده است، پس اجازه دهید توضیح دهم منظورم از مقاله چیست. برای من مقاله، یک قطعه‌نوشته شخصی است؛ نوشته‌ای که در آن می‌توان حضور نویسنده را احساس کرد؛ نویسنده ممکن است در آن از واژه من استفاده کند و ممکن است گاهی به زندگینامه خودش ارجاع دهد. به عبارت دیگر، مقاله آن‌طور که معنای لغوی آن القا می‌کند، یک قطعه‌نوشته آکادمیک نیست که هیچ ارتباطی با یک شخص واقعی و دغدغه‌های فردی نداشته باشد. من مقالاتی را می‌پسندم که رایحه‌ای شخصی از خود در فضا می‌پراکنند. در عین‌حال از نظر من مقاله رسانه تحقیق در باب موضوعات مختلفی است: می‌تواند درباره هر موضوعی باشد و به‌راحتی قابل خواندن است. مقاله رسانه شفافی است، هیچ‌یک از رمز و رازهای ممکن شعر را ندارد. زندگی‌ای را برای خودم تصور می‌کنم که در آن بتوانم درباره موضوعات مختلفی مقاله بنویسم: مرگ، کودکان، نظریات سیاسی، سیستم مالیاتی. به رمان‌نویسی علاقه ندارم چون به‌نظرم مقاله فرم بسیار منعطفی دارد. می‌تواند بسیاری از چیزهایی را که از رمان‌ها انتظار داریم، در خود داشته باشد. می‌تواند دارای دیالوگ، شخصیت، موقعیت و توصیف باشد. بنابراین احساس می‌کنم در مقاله جای کافی برای ابراز هر آن‌چه بخواهم وجود دارد...