در کتاب موسیقی ایرانی در چین,شین جیان چین از روزگاران قدیم ٬ سازی به جای مانده است که هم چون دیگر سازهای ایرانی که در این سامان رایج است جلوه ای از تاریخ و فرهنگ و اصالت دارد. با نامی خوش آهنگ ٬ گوشنواز و اندیشه برانگیز که پیکرش تارها و کلیدهایش ٬ کمان و آوایش ٬ بسی آشناست سازی زهی به نام «خوشتار» که خوش بر گوش می نشیند. آنگاه که در یک کارگاه موسیقی خوشتار را دیدم ، به خویشتن گفتم که این سازی است فراموش مانده و گوشه نشین ، که کس به چیزی یا پشیزی برنگیرد سکه هایش را ...! اما بدان هنگام که در برنامه ای ، گروه نوازان اویغور در کنار کمانچه ، نی ، قانون ، رباب ، قیچک و دوتار ، خوشتار نواختند گویی کمان خوشتار بر تارهای دلم کشیده شد ، گفتی صدای نخستین ویلن هایی می شنیدم که در دوره تجددطلبی های مشروطیت به ایران آمده بود ... آن روز فرایادم آمد که بزرگان موسیقی ایران زمین هم آوا گفتند که ویلن همه زیر و بمها و ظرافتها و فنون و تکنیک موسیقی ایرانی را به خوبی پاسخ میدهد و آن کسان در یاد خانه اندیشه ام نشستند که گفته بودند ویلن همان کمانچه ایرانی است که به اروپا رفته و دیگرگون شده است و گروهی نیز گفته بودند که نخستین ویلن نوازان ایران ، ویلن را به شیوه کمانچه می نواختنه اند و از سازشان صدای کمانچه می آید ...