اين نامه در هنگامی نوشته شده است كه گروهي ناآگاه پيانو را با تبر مـي شكسـتند و تار را بر سر نوازندة آن ميكوفتند. گروهي ناآگاه ديگـر سـخت و آتشـين در آرزوي از هم گسستن ايـران، و پيوسـتن آن بـه اردوگـاه سوسياليسـم جهـاني بودند، و ايران و فرهنگ و هنر آنرا به هيچ ميشمردند. پس، من بر آن شدم تا نامهاي دربارة نواي خوش ايراني بنويسم و آنانكـه ميپرسيدند، «در چنين هنگامه، يادكرد از نواي خوش!» مـيگفـتم كـه پاسـخ مادرِ فرهنگ ايران به چنين كسان، در همين هنگام درد و نبرد، شايسته است! و بر اين بنياد پيشگفتار آن بـا يـادكرد بزرگداشـت نـواي خـوش چنـان گشت كه خواهيد خواند، و گفتار پسين نيز پاسـخ بـه گـروه دو ُ ا م اسـت كـه پيوستگي يك سلول را به تن و پيكر گناه در شمار ميآوردند... و نام آن دفتـر را «زمينة شناخت موسيقي ايراني» نهادم. از آن هنگام كه دفتر نخستين فراهم شد، برخي گفتارها را بدان افزودم كه اكنـون بـا نـام «نـواي خـوش ايرانـي» بدست فرزندان ايران ميرسد.