در کتاب مبدا زمین و سیارات مَدار، در فیزیک، به مسیر جسمی، که در نوشته نیرویی مرکزگرا (مانند گرانش) به دور جسم یا نقطه‌ای دیگر در فضا می‌گردد، گفته می‌شود. برای مثال، مدار یک سیاره به دور مرکزِ یک سیستمِ ستاره‌ای، مانند سامانه‌خورشیدی. مدار سیارات معمولاً بیضویاند، اما بر خلاف بیضی، از یک آونگ یا یک جسمِ متصل به یک رشته پیروی می‌کند، مرکز خورشید در یکی از نقطات کانونی بیضی قرار دارد و نه در مرکز آن. درک کنونی از مکانیکِ حرکتِ مداری، که بر اساس نظریه نسبیت عام آلبرت انیشتین پایه‌گذاری شده است می‌گوید: عامل گرانش، با توجه به انحنای فضا-زمان، با مدار ژئودزیکی که جسم از آن پیروی می‌کند، محاسبه می‌شود. برای سهولت در محاسبه، نسبیت معمولاً توسط نیرویِ مبتنی بر نظریه جهانیِ گرانش نیوتن، که براساس قوانینِ حرکت سیاراتِ کپلر پایه‌گذاری شده‌اند، محاسبه و تقریب زده می‌شوند.