ایران بهانه بود انسانم آرزوست

کتاب ایران بهانه بود انسانم آرزوست اثر علی سربندی

نمونه جمع اوری شده از «ایران بهانه بود، انسانم آرزوست» در این هنگامه ی غوغا آفرین، یادآور صحنه های دردناکی از ویرانی های ایران باستان، فروپاشیدن ارکان آن، از یاد رفتن خاطرات ایران و لگدمال شدن فرهنگ و تمدن ایران زمین است. اين كلمات را جواناني نوشته بودند كه سني ميان 20 تا 25 سال داشتند. همين جوانان بودند كه در ماه« مي 1968» پاريس را به آشوب كشيدند خيابانهاي پاريس و دانشگاهاي فرانسه را به تسخير خود در آوردند ، تا به وجود نظام آموزشي يكسويه اي كه حاكم بر مغز و فكر نسل جوان شده بود و آنان را به فساد و تباهي و واخورگي مي كشانيد، اعتراض كنند. جوانان فرانسويي، در آن روز رو در روز نظام كهنه و فرسوده و در حال فرو ريختن گذشته اي كه نسل پيش از آنان را تغذيه و ساخته و پرداخته بود سر سختانه ايستادند و تا سر حد سر نگون كردن دولت پيش رفتند . اما وقتي به مقصود خود رسيدند شاداب و سرزنده از تلاش و تكاپو، عاشقانه به كشور خود خدمت كردند در اين هنگام، يعني سال 1968 ميلادي پاريس در آغوش آشوب گسترده دانشجويان پر خاشگر بر سر مي برد. اغتشاش ها و نا آرامي ها را هم همگان مشاهده مي كردند و چه بسا كه برخي از فزيادهاي پرخاشگرانه عده اي رنج بردند و ناراحت شدند اما كمتر كسي متوجه نسل تازه اي بود كه مي خواستند پدران و مادران و در مجموع نسل گذشته خويش را به محاكمه بكشانند...