کتاب کوچه باغ یادها نوشته فهیمه رحیمی
خانه میرزا باقر فرشچی از صبح سکون و آرامش خود را از دست داده بود . زن حاجی پس از درست کردن خورشت قیمه و خیساندن برنج از درست کردن غذا فارغ شد و از پله های زیرزمین بالا آمد . گونه هایش در اثر حرارت اجاق سرخ شده بود . بالای پله ها هوای تازه را با نفسی بلند به سینه کشید و با دست عرق روی پیشانی اش را زدود و با صدای بلند فریاد کشید فخری ! دختر باریک و بلند قدی سر از پنجره اتاق بیرون کرد و گفت : بله ، مادر ! زن به سوی صدا برگشت و دخترش را در آستانه پنجره دید . گفت : وقتی چای رو دم کردی میوه و شیرینی را هم بچین و دستی هم به موهات بکش تا عمه ات لن ترانی بارمان نکنه . مواظب باش تنباکو ها آب نداشته باشن . ببینم می توانی از آنها پذیرایی کنی یا نه . دختر سر فرود آورد و سر را از پنجره به داخل کشید و دنبال دستورهای مادر رفت … عزت زمان در خانه ملوك خانم خياطي ياد مي گرفت و بيماري حاج آقا شدت گرفته بود. نيره از نرگس خواست كه به خانه برود و عيادت از پدر را بهانه كند.... كوچه باغ يادها» گوشه اي از خاطرات تلخ وشيرين زندگي در كوچه هاي باريك و بلند خيابان ري و بازارچه نايب السلطنه با مردمي كه صف و محبت آنان را مي توان به لطافت باران و برگ گل تشبيه كرد، است. كوچه هايي كه نام ها و يادهايي را در سينه حفظ كرده است كه گذشت زمان نيز مهر فراموشي بر آن ننواخته و همين كوچه ها اين باور را به انسان مي دهند كه روح پاك انسان ها مانند درختان تناور زنده اند كه اگر بافت فيزيكي كوچه ها، خيابان ها و خانه ها، تغيير يافته و نو شده است، بافت دوستي ها و محبت ها و يك رنگي ها عميق تر و كهن تر شده است.