در کتاب رساله محبت عشق در تداول عامه عبارت است از هیجان و شوق مستمر و غلبة محبت نسبت به محبوب که اوج آن وصال با محبوب است، اما در اصطلاح حکما و عرفای اسلامی، مخصوصا در ایران، غالبا مرادف و معادل وهد و حتی حب به کار می رود و آن را عبارت می دانند از میل طبیعی شدید به آنچه مطلوب و لذت بخش طبع است و سبب آن ممکن است خودپرستی یا جلب نفع باشد یا علاقه به خیر و جمال و نیکی، یا حتی توافق و تناسب روحانی و معنوی؛ و آنچه منشا عشق الهی شمرده شده است همین توافق روحانی و معنوی است. در اندیشة اسلامی حتی ایمان حقیقی از جنس محبت است: ایمان حقیقی وصف دل و شان آن است، همچنین عبادت اصلی و علم و ادراک نیز در اصل وصف دل و شان آن است. محبت آثار و آدابی دارد و ریشه های آن را در شریعت و آیین های عبادی و معارف اسلامی می توان جست وجو کرد که در این کتاب به آن پرداخته شده است.