درمورد �" اولین انگيزه‌هايي كه ابن عربي را به سمت عرفان و تصوف كشانده بوده ، آگاهي داشتن چنداني در دست نيست، اما مي‌دانيم كه در اندلس‌ِ دوران نوجواني و جواني وي گرايشهاي عرفاني و نيز محافل شيوخ تصوف و مريدان ايشان اندك نبوده است. يكي از بزرگ‌ترين و نامدارترين شيوخ عرفان و تصوف، همزمان با جواني ابن عربي، شعيب ابن حسين اندلسي مشهور به ابومدين (د ۵۹۴ق/۱۱۹۸م) بوده است كه ابن عربي در نوشته‌هايش چندين بار از وي نام مي‌برد و او را «شيخنا و عمادنا» و «شيخ الشيوخ» و «ابوالنجا» مي‌نامد. ابن عربي، بنا بر گفته�" خودش در ۵۸۰ق/۱۱۷۴م به «طريقت عرفان» داخل شده بود و نخستين كسي كه با وي در «طريق الله» روبه‌رو شده بود، ابوجعفر احمد عريني است كه در آغاز آشنايي ابن عربي با «طريقت عرفان» به اشبيليه آمده و ابن عربي نخستين كسي بوده كه به ديدار او شتافته بوده است. ابن عربي زندگاني خود را پيش از داخل شدن به طريقت، «زمان جاهليت» خود مي‌نامد.