نویسنده مشهور داويد لسكو، بحران درام در قرن هاي نوزدهم و بيستم را از زاويه خیلی عجيبي بررسي کرده است: نمايش نامه نويسي جنگ از كلايست يا موللر و باند. تئاتري كردن جنگ تا چه اندازه براي ايجاد دگر گوني هاي عميق در فرم دراماتيك آمادگي دارد؟ توليد درام پردرازي جنگ آيا وارد كردن جنگ در درام نويسي نيست؟ اين ها سئوال هاي اساسي است كه كتاب حاضر مطرح مي كند و پاسخ مي دهد. لسكو نمايشنامه هايي از ده نمايشنامه نويسي مدرن و معاصر را تحليل مي كند( از آن جمله اند راينهارد گورينگ، آرمان گاتي، كاتب ياسين،پيتروايس و...) و به مقابله آنها با تئوري ها و فلسفه هاي بزرگ جنگ- سون تسو ، ماكياول، كلوسويتز، مائوتسه، تونگ، فوكو- مي پردازد و با تفكر روي تئاتر و انديشه برشت است كه دو مقوله اصلي اين نوع آثار را از هم تفكيك مي كند: نمايشنامه نويسي« عمل جنگي» و نمايش نامه نويسي« حالت جنگي» كه دومي امروزه بيشتر روي صحنه مي آيد كه« خود جنگ را روي صحنه نشان نمي دهد بلكه فرآ يندهاي اجتماعي، اقتصادي و سياسي كه شرايط جنگ را فراهم مي آورند، نشان مي دهد.» داويد لسكو استاد پژوهش هاي تئاتري در دانشگاه پاريس- نانتر است.