خاطرات جعفر شریف امامی

کتاب خاطرات جعفر شریف امامی

کتاب فوق از خاطرات جعفر شریف امامی است‌ . که زمان نه ساعت در سه جلسه،در روزهای 23 اردیبهشت 1361(13 مه 1982)و 22 اردیبهشت‌ 1362(13 مه 1983)و سوم خرداد 1362(24 مه‌ 1983)در آپارتمان ایشان در شهر نیویورک توسط آقای حبیب لاجوردی ضبط،سپس به صورت کتاب‌ درآمده است. آقا لاجوردی-مصاحبه‌کننده در مقدمه کتاب‌ بیان می‌کند که چون قبل از انقلاب با مهندس شریف‌ امامی آشنا بوده برای گرفتن وقت ملاقات نیاز به‌ واسطه نداشته و وقتی در اوایل اردیبهشت 1361 که به‌ نیویورک می‌رود با او تماس تلفنی برقرار کرده،طرح‌ تاریخ شفاهی را برای او شرح داده و از او دعوت می‌کند که در این طرح شرکت کند. آقای شریف امامی هم‌ مشروط بر اینکه درباره زندگی خصوصی شاه و اشرف‌ صحبتی نشود قبول می‌کند و و انتخاب مطالب را برای‌ ضبط به عهده خود او می‌گذارد. جعفر شریف‌امامی (زاده ۱۷ شهریور ۱۲۸۹ در تهران - درگذشته خرداد ۱۳۷۸ در نیویورک)از سیاست‌مداران ایرانی دوران پهلوی که در دو دوره، نخست وزیر ایران و به مدت ۱۵ سال، رئیس مجلس سنای ایران بود. در سال ۱۳۵۷ که سراسر ایران را تظاهرات و اعتصاب در بر گرفته بود، محمدرضا پهلوی برای جلوگیری از بحران و انقلاب مسئولیت نخست وزیری را با اختیارات تام به او سپرد. شریف‌امامی با ایراد چند نطق مخصوصاً نطق معروف او «من شریف امامی بیست روز پیش نیستم» دولت آشتی ملی را تشکیل داد که ظاهراً از مردم حمایت می‌کرد و خود را از خاندان روحانیون معرفی نمود. از اقدامات او می‌توان به آزادی مطبوعات و رادیو تلویزیون، دادن امتیاز به کارمندان، تغییر تقویم شاهنشاهی به شمسی، بستن مراکز فساد، عزل مدیرانی که نالایق دانسته شدند و انحلال حزب رستاخیز اشاره نمود. شریف‌امامی با برقراری حکومت نظامی رخداد ۱۷ شهریور معروف به جمعه سیاه را به نام خود در تاریخ ثبت نمود. تلاش او در تغییر مسیر انقلاب اسلامی از امور سیاسی به امور رفاهی بی نتیجه ماند و مردم به مخالفت با او پرداخته و او را وادار به کناره گیری نمودند و سرانجام در ۱۴ آبان ۱۳۵۷ استعفا داد و نیمه دوم بهمن همان سال ایران را به قصد آمریکا ترک نمود. عباس میلانی می‌نویسد در میان افراد مشهور معاصر با شریف امامی، وی از همه بیشتر توانست فراماسونری را در ایران یکپارچه و متحد کند و فراماسونرها دائما در سیاستهای ایران مدرن بوده‌اند. شریف امامی به عنوان رهبر تمامی لژها در ایران شناخته می‌شود. در افکار عمومی، این واقعیت که وی از معدود افرادی بود که هیچگاه دستان محمد رضا پهلوی را نبوسیده بود، از آنجا نشات گرفته می‌شد که وی از مقامات عالی رتبه گروه فراماسونری بود.