کیمیای سعادت، عنوان شناخته شده ترین اثر امام محمد غزالی، که در واقع برگزیده ای از احیا علوم الدین می باشد که مولف به زبان پارسی نگاشته است. این اثر در سده پنجم هجری نوشته شده است و به نثری شیوان و روان تالیف شده است. نویسنده در ابتدا به چهار مقوله خودشناسی، خدا شناسی، دنیا شناسی و آخرت شناسی می پردازد و سپس کتاب را در چهار رکن بیان می دارد. عبادات، معاملات، مهلکات و منجیات از ارکان این کتاب می باشد. امام محمد غزالی توسی در نیمه سده پنجم هجری در توس زاده شد و در سال 505 هجری از دنیا رفت. غزالی پس از سپری کردن چهل از سال از عمر خویش و پس از کسب علم و دانش در علوم مختلف، به گوشه نشینی و ریاضت پرداخت و این شیوه را تا پایان عمر خویش ادامه داد. از او آثار متعددی بجای مانده است. مقاصد الفلاسفه، تهافت الفلاسفه، احیا علوم الدین، منهاج العابدین، رساله الاقطاب، نصیحه الملوک، حقیقه القرآن، تلبیس ابلیس، مشکات الانوار، زاد آخرت، کتاب الاربعین فی اصول دین، جواهر الاقرآن، بدایه الهدایه از جمله دیگر آثار غزالی می باشد.

نصیحه الملوک تالیف محمدبن احمد طوسی ، ملقب به حجه الاسلام، امام محمد غزالی از نویسندگان و مشایخ دوران سلجوقی می باشد که در فقه و حکمت و کلام در دوران خود سرآمد بود. غزالی فلسفه و اصول را نزد امام الحرمین ابوالمعالی جوینی فرا گرفت و سپس بنا به خواست خواجه نظام الملک در مدرسه ی نظامیه به تدریس مشغول شد اما چهار سال بیشتر نگذشت که تحولی شگرف در وی پدید آمد و به سیر و سلوک پرداخت. از آثار او می توان به کیمیای سعادت، نصیحه الملوک، احیا علوم الدین، مکاتیب و تهافت الفلاسفه اشاره کرد. نصیحه الملوک پس از کیمیای سعادت مهم ترین اثر غزالی می باشد و در باب پند و اندرز به سلاطین و وزرا آنان نوشته شده است. این اثر توسط جلال همایی تصحیح و منتشر شده است. غزالی در سال 450 هجری تولد یافت و به سال 505 هجری قمری از دنیا رفت.

تفسیر سورآبادی، تالیف ابوبکر محمدبن عتیق سور آبادی هروی (نیشابوری) مفسر قرآن در سده پنجم هجری و معاصر آلب ارسلان سلجوقی می باشد. تفسیر سورآبادی به نثری شیوا نگاشته شده است و در آن از اصطلاحات و ترکیبات قرآنی زیاد برمیخوریم که به پارسی دری ترجمه شده است. این تفسیر عمدتا برپایه گفته ها و روایات ابن عباس نگارش شده است. این اثر را علی اکبر سعیدی سیرجانی تصحیح نموده است.

کتاب روضه المذنبین تالیف احمدبن ابوالحسن بن محمد نامقی معروف و مشهور به ژنده پیل و پیرجام از مشاهیر و صوفیان شناخته شده سده ششم هجری می باشد. در نامق متولد شد و محل دفنش در تربت جام می باشد. مولف این کتاب در بیست و دو سالگی به طریقت سیر و سلوک وارد شد و در چهل سالگی به تربت جام رفت. از تالیفات مهم او انس التابئین، کنوز الحکمه، مفتاح النجاه و روضه المذنبین و دیوانی از اشعار می باشد.