کتاب سالهای بی کسی نوشته مریم جعفری
دو جلدي من كه مخصوصاجايي رفته بودم تا جلوي خواستگارها آبروريزي كنم با شنيدن اسم داداش فرهاد كمي درادامه اين بازي شل شدم وآرام لب ساقه تنومنددرخت كهنسال گيلاس كه ميگفتند هم سن عمه ساراست نشستم وبه مادر خيره شدم. او در لباس تازه اي كه به مناسبت همين مجلس خريده بود مرتب ومنظم مي نمود ومن در حال نگريستن به او انديشيدم كه اگر موهايش را رنگ كرده بود ديگر سنش توي ذوق نمي زد.مادر كه نرمش مرا حس كرده بودلب به نصيحت گشود وگفت: -توديگه بچه نيستي مادرشانزده هفده سالته.دختر هم مثل پله بايدخواستگار بياد وبره ما كه مجبورت نكرديم جواب مثبت بدي اونا ميان وميرن اگه پسنديدي كه هيچ اگه هم نپسنديدي ميگيم نه.خوبيت نداره.اين چه كاريه تا كيش به كشمش ميري اون بالا؟ -من هنوز بچه ام مادرجون اما شما همچين با من رفتار ميكنين انگار من ترشيده ام