صفیر سیمرغ نوشته دکتر محمدعلی اسلامی ندوشن، شرح سفرهای او و در واقع سفرنامه محمدعلی اسلامی ندوشن می باشد. این سفرنامه ها برای اولین بار به سال 1349 در مجله یغما به چاپ رسید و این مجموعه سفرنامه، با کلام استوار و جان دار نویسنده، از نغز ترین سفرنامه های دوران ماست. دکتر محمدعلی اسلامی ندوشن، نویسنده و مترجم و شاهنامه پژوه سرشناس ایرانی در سال 1304 در ندوشن یزد متولد شد. دوران ابتدایی را در مدارس یزد گذراند و بخشی از دوره متوسطه او در دبیرستان البرز تهران سپری شد. در دانشگاه تهران در رشته حقوق به تحصیل پرداخت و موفق به دریافت لیسانس حقوق شد. بعدها به فرانسه و شهر پاریس رفت و در دانشگاه سوربن پاریس مدرک دکترای حقوق خود را دریافت کرد. دکتر محمد علی اسلامی ندوشن به عنوان مدرس حقوق و ادبیات در مدارس و دانشگاه های ایران از جمله دانشکده ادبیات دانشگاه تهران به تدریس در این رشته پرداخت. اگرچه او به سرودن شعر نیز تمایل داشت لیک این نویسنده توانا را بیشتر با تالیفات و قلم استوار او و تحقیق و تفحص در آثار گذشته و بزرگان ادب ایران می شناسند. از او مقالات متعددی در زمینه ادب و سیاست و جامعه ایرانی در مجلات مختلف از جمله سخن و یغما به چاپ میرسید و بسیاری از آنها در این سالها در کتاب ایران را از یاد نبریم و به دنبال سایه ی همای چاپ و تجدید چاپ شده است.

 

صفیر سیمرغ 1

 

در ادامه برخی از آثار این نویسنده پرکار و توانا را نام می بریم:
داستان داستان ها ، سرو سایه فکن ، نامور نامه ، زندگی و مرگ پهلوانان در شاهنامه (در زمینه شاهنامه پژوهی) ، ایران حرفی برای گفتن دارد ، ایران و تنهائیش ، ماجرای پایان ناپذیر حافظ ، تامل در حافظ ، روزها (شامل سرگذشت نامه ی نویسنده که در چهار جلد منتشر شده است) ،کارنامه سفر چین ، پیروزی آینده ی دموکراسی و دهها عنوان تالیفی دیگر.

بخشی از کتاب صفیر سیمرغ نوشته ی دکتر محمدعلی اسلامی ندوشن در شرح سفر به خراسان بزرگ و نیشابور کهن :
...
در بین آن همه نامداران و بزرگان علم و ادب که در نیشابور زندگی کرده و مرده‌اند و اسامی آنها نزدیک بیش از دو هزار تن در تاریخ نیشابور آمده است، جای بسی تعجب است که فقط گور عطار و خیام باقی مانده باشد. چون نیشابور، چه بر اثر جنگ و چه بر اثر زلزله، بارها در معرض زیر و رو شدن و انهدام قرار گرفته، تعجب‌آور نیست که گورهای دیگر از بین رفته باشد، تعجب این است که فقط این دو بر جای مانده‌اند. آیا این ناشی از اتفاق است یا بدان معناست که آن همه امیر و وزیر و عالم و فقیه و حکیم و ادیب، هیچ یک ارزش عطار و خیام را نداشته‌اند؟ تردیدی نیست که زمانه، غربال دارد و تنها دانه‌های خیلی درشت را نگه می‌دارد و نکته قابل‌توجه این است که گاهی معیار او در سنجش اشخاص با معیار مورخین و تذکره‌نویسان تفاوت بسیار می‌کند.

چون بر دشت وسیع نیشابور نگاه می‌کردم و گذشته شهر را به یاد می‌آوردم، این فکر در سرم گذشت که چه خوب بود دانشگاهی برای مطالعه در فرهنگ و تمدن و تاریخ و هنر ایران، در این جا ایجاد می‌گردید؛ با توجه به این امر که در خراسان از لحاظ فرهنگ و تمدن و تاریخ، بارورترین سرزمین ایران بوده است، و نیشابور، طی قرن‌ها مهم‌ترین مرکز فرهنگی این سرزمین به شمار می‌رفته، و نیز با توجه به این امر که نیشابور، موقعیت جغرافیایی و طبیعی ممتازی دارد، ایجاد چنین مؤسسه‌ای در آن از هر شهر دیگر مناسب‌تر است. گذشته از گشادگی افق و خوشی هوا، خلوت نیشابور بهترین فرصت را به معلم و دانشجو و محقق می‌دهد، تا دور از هیاهو و زرق و برق شهرهای بزرگ، به تحقیق و تحصیل و تفکر و تأمل پردازند. اگر قرار باشد که روزی در برابر این هجوم تمدن صنعتی، کانون مقاومتی ایجاد شود، جایی بهتر از نیشابور به دشواری می‌توان یافت

برای خرید کتاب صفیر سیمرغ اینجا کلیک نمایید