فریاد جرس

اگر هر ديباچه‏يي را با سخنی سرورمايه بايد شروع كرد من اين اثر را با كلمه‏ي پرميمنت مرگ مي‏آغازم… كه ديباچه‏ي زندگاني جاويدان است. زشتي يا زيبائي مرگ و سرور افزايي يا غماوري آن بسته به جهان‏بيني نگرنده و شنونده‏ي آنست. براي آنكس كه نظر گاهش محدود به اين كره كوچك خاكي است و جز اندكي بسيار اندك از قوانين طبيعت را نمي‏شناسد و نمي‏بيند و اينهمه جهان‏هاي كوچك و بزرگ گرداگرد خود را از براي آن مي‏داند كه «ناني به كف آرند و به غفلت! بخورند»… مرگ يك تغيير…