ولگردهای دارما

کتاب ولگردهای دارما اثر جک کروآک ترجمه فرید قدمی

ظهر روزی از روزهای انتهای سپتامبر 1955 پریدم , سوار یک قطار باربری بیرون از لس ‌آنجلس . رفتم توی یک گاندولا و ساک‌ دستی ‌ام را گذاشتم زیر سرم و دراز کشیدم و پاهایم را ضربدری انداختم روی هم و وقتی که از شمال به سمت سانتاباربارا دور می‌شدیم، رفتم توی بحر ابرها. سانتاباربارا، فقط مقصدی محلی بود و برنامه ‌ام این بود که آن شب را در ساحل سانتاباربارا بخوابم و صبح روز بعد بروم به سن‌لوئیس ابیسپو یا سوار یک قطار باربریِ درجه یک شوم همه‌ روز را و ساعت هفتِ عصر برسم به سن‌فرانسیسکو. نزدیکی ‌های کاماریلو ، آن‌ جا که چارلی پارکر دیوانه شده بود و استراحت می‌کرد تا دوباره سلامت نرمالش را به دست بیاورد ، وقتی که به سمت یک راه فرعی پیش می ‌رفتیم تا راه اصلی را بدهیم به یک قطار دیگر ، یک ولگرد کوچولوی پیرِ لاغر پرید بالا توی گاندولای من و من را که دید ، از تعجب خشکش زد. توی انتهای دیگر گاندولا خودش را جاگیر کرد و دراز کشید، رو به‌ روی من. سرش را گذاشته بود روی بقچه‌ فلاکت ‌بارش و حرفی هم نمی زد. تا وقتی که سوت ‌های بال را زدند و بعد از آن‌ که این قطارِ باربریِ شرقیِ خراب شده افتاد توی مسیر اصلی ، مِه از سمتِ دریا شروع کرد به وزیدن به سراسر دره‌ های گرم ساحل و ما خودمان را مچاله کردیم از سرما. ولگرد کوچولو و من هر دو ، بعد از تلاش ‌های ناموفق‌ مان برای مچاله شدن توی لنگ‌ها روی فولاد سرد ، بلند شدیم و هی عقب جلو کردیم و بالا و پایین پریدیم و دست‌ها را کش دادیم ، هرکدام در انتهای خودمان توی گاندولا. تقریبا خیلی زود باز راه یک فرعی دیگر را توی یک شهر راه‌ آهنی کوچک پیش گرفتیم. و من این پسرکِ بیچاره ، فکر کردم برای ادامه‌ راه در این غروب سرد تا سانتاباربارا به یک بطر توکِی محتاجم.