روزنامه نویسی در ایران
روزنامه نویسی در ایران
تاریخ روزنامه و روزنامه نویسی
واژه روزنامه یا روزنامچه در زبان و ادبیات فارسی تاریخ و سابقه طولانی دارد و در بسیاری از کتاب های کهن این واژه دیده می شود؛ چنانکه عنصری، فردوسی، ناصر خسرو، نظامی و خاقانی این واژه ها را به کار برده اند. روزنامه در نظم و نثر کهن به عنوان یک اصطلاح یونانی درمعانی مختلف از جمله «دفتر حساب رسی» به کار رفته است. استاد محیط طباطبایی به نقل از غیاث اللغات ابواسحاق کرمانی می نویسد: «روزنامچه دفتری است مشتمل بر جمع و خرج و غیره و صورت احکام و پروانه جات و آنچه در دیوان واقع می شود»۱ آنچه به طور کلی از منابع کهن مستفاد می شود این است که در آن زمان اتفاقات و حوادث روزانه و محاسبات و امور دیوانی و درباری و احوال وقایع جنگ و فتوحات را در دفتری ثبت و ضبط می کردند که به آن روزنامه یا روزنامچه می گفتند.