گوان موئه (به چینی ساده‌شده 管谟业؛ به چینی سنتی 管謨業؛ به پین‌یین Guǎn Móyè)، با نام مستعار مو یان (به چینی: 莫言)، نویسندهٔ معاصر چینی است که در سال ۲۰۱۲ به خاطر «رئالیسم خیره‌کننده‌ای که قصه‌های مردمی و تاریخ را با زمان حال پیوند می‌دهد» برندهٔ جایزهٔ نوبل شد.[۱] مو یان، نام مستعار اوست که معنی «سکوت کن» می‌دهد. نام حقیقی او گوان موئه است. در خارج از مرزهای چین بیشتر به عنوان نویسندهٔ رمانی شهرت دارد که فیلم «ذرت سرخ» از روی آن ساخته شد. آثار مو یان به بیش از ده زبان، از جمله انگلیسی، فرانسوی، آلمانی و نروژی ترجمه شده‌اند

 

.

زندگی‌نامه مو یان در سال ۱۹۵۵ در شمال‌شرق شهرستان گائومی واقع در استان شاندونگ چین در یک خانواده کشاورز به دنیا آمد. او در زمان انقلاب فرهنگی چین مدرسه را ترک کرد و در یک کارخانه تولید محصولات نفتی مشغول به کار شد. پس از انقلاب فرهنگی به ارتش آزادی‌بخش مردم پیوست و نوشتن را در سال ۱۹۸۱ و در حالی‌که هنوز سرباز بود آغاز کرد. سه سال بعد به عنوان مدرس در گروه ادبیات آکادمی فرهنگِ ارتش آزادی‌بخش مشغول به کار شد. وی در سال ۱۹۹۱ موفق به اخذ درجه کارشناسی‌ارشد از دانشگاه نرمال پکن شد

 

مو یان در نوشته‌هایش از تجارب جوانی‌اش و زندگی در زادگاهش الهام می‌گیرد[۵]؛ تجاربی از فقر، گرسنگی و سختگیری‌های یک پدر خشن. پیتر انگلاند، رییس آکادمی نوبل درباره مو یان می‌گوید، آثار او از پیشینه روستایی اش و افسانه‌های محلی که در کودکی برایش روایت شده می‌آیند. او درباره کشاورزی می‌نویسد، درباره زندگی در مناطق روستایی، درباره مردمی که برای زنده ماندن تلاش می‌کنند، برای حفظ شان خود تلاش می‌کنند و گاهی هم برنده می‌شوند، البته بیشتر مواقع بازنده‌اند

 

آثار
رمان

    باران در شبی بهاری
    ذرت سرخ (۱۹۸۷، ترجمه انگلیسی ۱۹۹۳)
    ترانه‌های گیاه سیر (۱۹۸۸، ترجمه انگلیسی ۱۹۹۵)
    جمهوری شراب (۱۹۹۲، ترجمه انگلیسی ۲۰۰۰)
    پستان‌های بزرگ و باسن‌های گنده (۱۹۹۶، ترجمه انگلیسی ۲۰۰۵)
    مرگ صندل (۲۰۰۴)
    مرگ و زندگی در انتظار من (۲۰۰۶، ترجمه انگلیسی ۲۰۰۸)
    تغییر (۲۰۱۰)
    گوساله و دونده ی دوی استقامت ( 2012 )


داستان کوتاه

    انفجار و چند داستان دیگر
    شیفو: برای خنده‌ای هر کاری خواهی کرد (۱۹۹۹، نسخه انگلیسی ۲۰۰۲)