کتاب درباره علم که در ويراست سوم با افزودن مقالات و ملاحظاتي در قالب دو قسمت و يك ضميمه و بيش از سي مقاله پيرامون بحث علم، تكنولوژي و توسعه و تفكر علمي منتشر شده است. دكتر داوري در اين كتاب به صراحت موضع خود را در باب علم و تفكر علمي مشخص مي كند و سعي مي كند در قالب مقالات متعدد، نسبت ميان علم و سياست، قدرت، فلسفه، آزادي، توسعه، جامعه و ... بكاود و به خواننده بنماياند. علاوه بر اين كه «آينده و وضع علم در ايران» را نيز از نظر دور نمي دارد و «شرايط و موانع بسط علم و رشد پژوهش در ايران» را نيز توصيف و تبيين مي كند. در حالي كه «علم دوستي و اسلام» را نيز از چشم نمي اندازد و در مقاله اي مجزا اين بحث را نيز مورد تدقيق و واكاوي قرار مي دهد. ...اگر اوتوپي پردازان زمان رنسانس به تأسيس مدينه علمي نظر داشته اند و في المثل اگر فرانسيس بيكن در «آتلانتيس نو» علم را مدار عالم و خانه دانشمندان را مركز اداره و مديريت كشور يافته است و اساس نظري انديشه اش اين بوده است كه جامعه جديد با علم قوام مي يابد، اكنون بيش از چهار صد سال است كه جامعه علمي قوام يافته است. در زماني كه اين جامعه از مرحله كودكي گذشته بود و به مرحله نشاط و غرور جواني قدم مي گذاشت، اين پندار قوت گرفت كه با پيشرفت علم، بشر بر همه ضعف ها و ناتواني ها و نقص ها فائق مي آيد و جنگ و فقر و بيماري را مغلوب مي كند و بنياد بهشت را بر زمين مي گذارد. اكنون ديگر اين سودا در هيچ جا قوتي ندارد و اگر بعضي از اهل فضل و سياست در مناطق توسعه نيافته هنوز به اين سودا دچارند، اين ابتلادير نمي پايد و بزودي از اين سودا خلاص مي شوند. سوداي تحقق بهشت زميني كه در قرن هاي هفدهم و هجدهم انگيزه رو كردن به علم بود اكنون مانع درك و فهم و علم آموزي است....