در کتاب جامعه شناسی میشل فوکو قدرت ،دانش ايجاد خواهد کرد که. مستقيماً بر يكديگر دلالت دارند . به نظر فوكو دانايي از يك نقطه شروع نمي شود تا در آن قدرت خاتمه يابد ،بلكه دانش و قدرت ذاتاً با هم آميخته اند . اعمال قدرت از دانش استفاده مي كند و آن را تعميم مي دهد و در مقابل ،دانش مقارن است با تأثيرات معين قدرت . خلاصه اينكه هيچ قدرتي بدون دانش و هيچ دانشي بدون قدرت وجود ندارد . فوكو تحت تأثير نيچه مي خواهد بداند كه چگونه آدمها از طريق توليد دانش برخود وديگران تسلط مي يابند . او دانش را ايجادكننده قدرت مي داند ،بدين ترتيب كه نخست از انسانها موجودات شناسايي مي سازد و سپس برهمين شناساها تسلط پيدا مي كند .وی از خصلت سلسله مراتبي دانش ،انتقاد مي كند . از آنجا كه بلندپايه ترين صورت هاي دانش ( علوم ) بيشترين قدرت را دارند آماج شديدترين انتقادهاي فوكو قرار مي گيرند . فوكو به بررسي فنون و تكنولوژي هايي كه از دانش ( به ويژه دانش علمي ) برمي خيزند علاقه مند است و مي خواهد بداند كه نهادهاي گوناگون چگونه از اين تكنولوژيها براي اعمال قدرت بر مردم استفاده مي كنند . گرچه فوكو دانش را بي ارتباط با قدرت نمي داند اما در اين ميان هيچ توطئه اي را از سوي اعضای نخبه جامعه تشخيص نمي دهد . يك چنين توطئه اي دلالت بر وجود كنشگران آگاه مي كند ،حال آنكه فوكو بيشتر در صدد آن است كه روابط ساختاري به ويژه ميان قدرت و دانش را باز شناسد . فوكو در سراسر تاريخ از توحش ابتدايي گرفته تا انسانيت جديدتري که مبتني بر نظامهاي معرفتي پيچيده تري است هيچ پيشرفتي را نمي بيند . او تاريخ را چرخش متوالي از يك نظام سلطه ( مبتني بر دانش ) به نظام سلطه ديگر مي انگارد . وي معتقد است كه قدرت مبتني بر دانش هميشه با معارضه رو به رو است و پيوسته در برابر آن مقاومت ديده مي شود