من در شروع کتاب حلزون های خانه به دوش شعار ادعايي نسل سوم را كه از جانب نويسنده بارها در طول مقاله اعلام مي شد كه نسل سوم بايد گرايش هاي سياسي اش را به نفع گرايش هاي انساني كنار بگذارد باور مي كردم، و البته كاملاً در شگفت بودم كه چطور در جايي كه جريان روشنفكري در غرب اصلاً با ايدئولوژي سياسي معنا پيدا مي كند و روشنفكران غربي از قرن هفدهم تا كنون در صدر و متن تحولات سياسي جوامع خويش بوده اند، در ميان روشنفكران ايراني جماعتي پيدا شده اند كه حيات خويش را در گريز از سياست و ايدئولوژي مي بينند. تاريخچه روشنفكري حكايت از اين واقعيت دارد كه بنيان تحولات سياسي قرون جديد را در غرب، روشنفكران نهاده اند و اصلاً جريان روشنفكري با نحله هاي مختلف فلسفه يا شبه فلسفه سياسي به عصر شكوفايي خويش قرن هجدهم و نوزدهم پا مي نهد و تحولات بزرگ سياسي نيز، كه مبناي تمدن كنوني جهان را نهاده اند، در همين قرن ها به وقوع پيوسته اند، و در شگفت بودم كه بر اين اساس چه پيش آمده است كه در ايران روشنفكران نه تنها با هر نوع ايدئولوژي و يا گرايش هاي سياسي مخالفت مي ورزند بلكه سعي دارند كه از اين موضوع شعار يا تز واحدي بسازند كه بتواند همه روشنفكران را تحت لواي خويش جمع آورد. و بالأخره دريافتيم: اگر اين مقاله يك « مقاله سياسي » نيست، پس چيست؟ طرح اين مسئله كه اشتباهات تاريخي دهه گذشته، مردم را از راه اصلي خويش دور كرده است و آقايي و اختيار و وجدان (!؟) آنها را گرفته و حالا نويسندگان و شعراي نسل سوم مي خواهند اين همه را به آنان باز گردانند و به آنان بياموزند كه به جاي سياست و دين منش انساني را آينه خود كنند، آيا يك كار سياسي نيست؟ پس اين شعار گريز از سياست و ايدئولوژي نقابي است كه اين آقايان در پس آن پنهان شده اند؟